Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

And now, laughed at me, Have the younger in days than I, Whose fathers I have loathed to set With the dogs of my flock.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Also — the power of their hands, why [is it] to me? On them hath old age perished.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

With want and with famine gloomy, Those fleeing to a dry place, Formerly a desolation and waste,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Those cropping mallows near a shrub, And broom-roots [is] their food.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

From the midst they are cast out, (They shout against them as a thief),

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

In a frightful place of valleys to dwell, Holes of earth and clefts.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Among shrubs they do groan, Under nettles they are gathered together.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Sons of folly — even sons without name, They have been smitten from the land.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

And now, their song I have been, And I am to them for a byword.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

They have abominated me, They have kept far from me, And from before me have not spared to spit.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Because His cord He loosed and afflicteth me, And the bridle from before me, They have cast away.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

On the right hand doth a brood arise, My feet they have cast away, And they raise up against me, Their paths of calamity.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

They have broken down my path, By my calamity they profit, 'He hath no helper.'

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

As a wide breach they come, Under the desolation have rolled themselves.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

He hath turned against me terrors, It pursueth as the wind mine abundance, And as a thick cloud, Hath my safety passed away.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

And now, in me my soul poureth itself out, Seize me do days of affliction.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

At night my bone hath been pierced in me, And mine eyelids do not lie down.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

By the abundance of power, Is my clothing changed, As the mouth of my coat it doth gird me.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Casting me into mire, And I am become like dust and ashes.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

I cry unto Thee, And Thou dost not answer me, I have stood, and Thou dost consider me.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Thou art turned to be fierce to me, With the strength of Thy hand, Thou oppressest me.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Thou dost lift me up, On the wind Thou dost cause me to ride, And Thou meltest — Thou levellest me.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

For I have known To death Thou dost bring me back, And [to] the house appointed for all living.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Surely not against the heap Doth He send forth the hand, Though in its ruin they have safety.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Did not I weep for him whose day is hard? Grieved hath my soul for the needy.

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

When good I expected, then cometh evil, And I wait for light, and darkness cometh.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

My bowels have boiled, and have not ceased, Gone before me have days of affliction.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Mourning I have gone without the sun, I have risen, in an assembly I cry.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

A brother I have been to dragons, And a companion to daughters of the ostrich.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

My skin hath been black upon me, And my bone hath burned from heat,

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

And my harp doth become mourning, And my organ the sound of weeping.