Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

But now they that are younger than I hold me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Yea, to what might the strength of their hands profit me, in whom old age had perished?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

For want and famine they were solitary; fleeing into the wilderness in former time desolate and waste.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Who cut up mallows by the bushes, and juniper roots for their food.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

They were driven forth from among men, (they cried after them as after a thief; )

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

To dwell in the clefts of the valleys, in caves of the earth, and in the rocks.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Among the bushes they brayed; under the nettles they were gathered together.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

They were children of fools, yea, children of base men: they were viler than the earth.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

And now I am their song, yea, I am their byword.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Because he hath loosed my cord, and afflicted me, they have also let loose the bridle before me.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Upon my right hand rise the youth; they push away my feet, and they raise up against me the ways of their destruction.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

They mar my path, they set forward my calamity, they have no helper.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

They came upon me as a wide breaking in of waters: in the desolation they rolled themselves upon me.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Terrors are turned upon me: they pursue my soul as the wind: and my welfare passeth away as a cloud.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

And now my soul is poured out upon me; the days of affliction have taken hold upon me.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

My bones are pierced in me in the night season: and my sinews take no rest.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

By the great force of my disease is my garment changed: it bindeth me about as the collar of my coat.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

I cry to thee, and thou dost not hear me: I stand up, and thou regardest me not.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Thou hast become cruel to me: with thy strong hand thou opposest thyself against me.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Thou liftest me up to the wind; thou causest me to ride upon it, and dissolvest my substance.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

For I know that thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Yet he will not stretch out his hand to the grave, though they cry in his destruction.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Did not I weep for him that was in trouble? was not my soul grieved for the poor?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

When I looked for good, then evil came: and when I waited for light, there came darkness.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

My bowels boiled, and rested not: the days of affliction came upon me.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

I went mourning without the sun: I stood up, and I cried in the congregation.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

I am a brother to dragons, and a companion to owls.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

My skin is black upon me, and my bones are burned with heat.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

My harp also is turned to mourning, and my organ into the voice of them that weep.