Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But now people much younger than me laugh at me; people whose fathers I would not put to work with my sheepdogs.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
They are too weak to be any use to me; they're all worn-out.
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
Thin through hunger and want, they try to eat the dry ground in the dark, desolate wilderness.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
There they pick desert herbs and the leaves of bushes, and eat the roots of broom trees.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
They were driven out of the community.
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
People shouted after them as if they were thieves. They have to live in dangerous ravines, in caves and among the rocks.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
They shout out like animals among the bushes; they huddle together in the weeds for shelter.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
They are foolish, nameless people that have been driven from the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
Yet now they mock me in their songs; I have become a joke to them!
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They despise and shun me; they don't hesitate to spit in my face.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
God has made my bowstring loose and humbled me.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
The rabble rise up against me, they send me running; like a city under siege they devise ways to destroy me.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They cut off my way of escape; they bring about my downfall and do this without anyone's help.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
They come in through a wide breach; they rush in as the wall comes tumbling down.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Terrors overcome me; my honor is blown away by the wind; my salvation vanishes like a cloud.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
And now my life is ebbing away; every day despair grips me.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
At night my bones are in agony; the pain gnaws at me and never stops.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
God grabs me roughly by my clothes; he pulls me by the collar of my shirt.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
He has thrown me in the mud; he has humbled me like dust and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
God, I cry to you but you don't answer; I stand before you, but you don't even notice me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
You have turned cruel to me; you use your power to make me suffer.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
You pick me up and blow me along in the wind; tossing me about in the whirlwind.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
I know you're taking me to my death, to the place where all the living go.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Who would want to kick a man when he is down, when they cry for help in their time of trouble?
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Didn't I weep for those having hard times? Didn't I grieve at what the poor suffered?
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
But when I looked for good, only evil came, and when I waited for the light, all that came was darkness.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
Inside I am in turmoil, it never stops; I face days of despair.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I am so depressed; seeing the sun doesn't help. I stand up in the assembly and cry for help.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I am like a brother to the jackals, a companion to owls.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin turns black on me; and my bones burn within me.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
My lyre only plays sad songs, and my pipe is the voice of those who weep.
