Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But now the younger in time scorn me, whose fathers I would not have set with the dogs of my flock:
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
The strength of whose hands was to me as nothing, and they were thought unworthy of life itself.
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
Barren with want and hunger, who gnawed in the wilderness, disfigured with calamity and misery.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
And they ate grass, and barks of trees, and the root of junipers was their food.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
Who snatched up these things out of the valleys, and when they had found any of them, they ran to them with a cry.
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
They dwelt in the desert places of torrents, and in caves of earth, or upon the gravel.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
They pleased themselves among these kind of things, and counted it delightful to be under the briers.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
The children of foolish and base men, and not appearing at all upon the earth.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
Now I am turned into their song, and am become their byword.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They abhor me, and flee far from me, and are not afraid to spit in my face.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
For he hath opened his quiver, and hath afflicted me, and hath put a bridle into my mouth.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
At the right hand of my rising, my calamities forthwith arose: they have overthrown my feet, and have overwhelmed me with their paths as with waves.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They have destroyed my ways, they have lain in wait against me, and they have prevailed, and there was none to help.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
They have rushed in upon me, as when a wall is broken, and a gate opened, and have rolled themselves down to my miseries.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
I am brought to nothing: as a wind thou hast taken away my desire: and my prosperity hath passed away like a cloud.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
And now my soul fadeth within myself, and the days of affliction possess me.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
In the night my bone is pierced with sorrows: and they that feed upon me, do not sleep.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
With the multitude of them my garment is consumed, and they have girded me about, as with the collar of my coat.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
I am compared to dirt, and am likened to embers and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
I cry to thee, and thou hearest me not: I stand up, and thou dost not regard me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Thou art changed to be cruel toward me, and in the hardness of thy hand thou art against me.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Thou hast lifted me up, and set me as it were upon the wind, and thou hast mightily dashed me.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
I know that thou wilt deliver me to death, where a house is appointed for every one that liveth.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
But yet thou stretchest not forth thy hand to their consumption: and if they shall fall down thou wilt save.
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
I wept heretofore for him that was afflicted, and my soul had compassion on the poor.
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
I expected good things, and evils are come upon me: I waited for light, and darkness broke out.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
My inner parts have boiled without any rest, the days of affliction have prevented me.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I went mourning without indignation; I rose up, and cried in the crowd.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I was the brother of dragons, and companion of ostriches.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin is become black upon me, and my bones are dried up with heat.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
My harp is turned to mourning, and my organ into the voice of those that weep.
