Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But now, those younger in years scorn me, whose fathers I would not have seen fit to place with the dogs of my flock,
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
the strength of whose hands was nothing to me, and they were considered unworthy of life itself.
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
They were barren from poverty and hunger; they gnawed in solitude, layered with misfortune and misery.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
And they chewed grass and the bark from trees, and the root of junipers was their food.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
They took these things from the steep valleys, and when they discovered one of these things, they rushed to the others with a cry.
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
They lived in the parched desert and in caves underground or above the rocks.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
They rejoiced among these kinds of things, and they considered it delightful to be under thorns.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
These are the sons of foolish and base men, not even paying any attention to the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
Now I become their song, and I have been made into their proverb.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They loathe me, and so they flee far from me, and they are not reluctant to spit in my face.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
For he has opened his quiver and has afflicted me, and he has placed a bridle in my mouth.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
Immediately, upon rising, my calamities rise up to the right. They have overturned my feet and have pressed me down along their way like waves.
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They have diverted my journeys; they have waited to ambush me, and they have prevailed, and there was no one who might bring help.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
They have rushed upon me, as when a wall is broken or a gate opened, and they have been pulled down into my miseries.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
I have been reduced to nothing. You have taken away my desire like a wind, and my health has passed by like a cloud.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
But now my soul withers within myself, and the days of affliction take hold of me.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
At night, my bone is pierced with sorrows, and those who feed on me, do not sleep.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
By the sheer number of them my clothing is worn away, and they have closed in on me like the collar of my coat.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
I have been treated like dirt, and I have been turned into embers and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
I cry to you, and you do not heed me. I stand up, and you do not look back at me.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
You have changed me into hardness, and, with the hardness of your hand, you oppose me.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
You have lifted me up, and, placing me as if on the wind, you have thrown me down powerfully.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
I know that you will hand me over to death, where a home has been established for all the living.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Truly, then, you do not extend your hand in order to consume them, and if they fall down, you will save them.
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Once, I wept over him who was afflicted, and my soul had compassion on the poor.
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
I expected good things, but evil things have come to me. I stood ready for light, yet darkness burst forth.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
My insides have seethed, without any rest, for the days of affliction have prevented it.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I went forth mourning, without anger, and rising up, I cried out in confusion.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I was the brother of snakes, and the companion of ostriches.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin has become blackened over me, and my bones have dried up because of the heat.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
My harp has been turned into mourning, and my pipes have been turned into a voice of weeping.
