Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But now those who are younger than I make sport of me; those whose fathers I would not have put with the dogs of my flocks.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Of what use is the strength of their hands to me? all force is gone from them.
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
They are wasted for need of food, biting the dry earth; their only hope of life is in the waste land.
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
They are pulling off the salt leaves from the brushwood, and making a meal of roots.
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
They are sent out from among their townsmen, men are crying after them as thieves
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
They have to get a resting-place in the hollows of the valleys, in holes of the earth and rocks.
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
They make noises like asses among the brushwood; they get together under the thorns.
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
They are sons of shame, and of men without a name, who have been forced out of the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
And now I have become their song, and I am a word of shame to them.
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
I am disgusting to them; they keep away from me, and put marks of shame on me.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
For he has made loose the cord of my bow, and put me to shame; he has sent down my flag to the earth before me.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
The lines of his men of war put themselves in order, and make high their ways of destruction against me:
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They have made waste my roads, with a view to my destruction; his bowmen come round about me;
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
As through a wide broken place in the wall they come on, I am overturned by the shock of their attack.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Fears have come on me; my hope is gone like the wind, and my well-being like a cloud.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
But now my soul is turned to water in me, days of trouble overtake me:
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
The flesh is gone from my bones, and they give me no rest; there is no end to my pains.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
With great force he takes a grip of my clothing, pulling me by the neck of my coat.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
Truly God has made me low, even to the earth, and I have become like dust.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
You give no answer to my cry, and take no note of my prayer.
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
You have become cruel to me; the strength of your hand is hard on me.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Lifting me up, you make me go on the wings of the wind; I am broken up by the storm.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
For I am certain that you will send me back to death, and to the meeting-place ordered for all living.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Has not my hand been stretched out in help to the poor? have I not been a saviour to him in his trouble?
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Have I not been weeping for the crushed? and was not my soul sad for him who was in need?
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
For I was looking for good, and evil came; I was waiting for light, and it became dark.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
My feelings are strongly moved, and give me no rest; days of trouble have overtaken me.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
I go about in dark clothing, uncomforted; I get up in the public place, crying out for help.
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
I have become a brother to the jackals, and go about in the company of ostriches.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin is black and dropping off me; and my bones are burning with the heat of my disease.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
And my music has been turned to sorrow, and the sound of my pipe into the noise of weeping.
