Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Nyní pak posmívají se mi mladší mne, jejichž bych otců nechtěl byl postaviti se psy stáda svého.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Ač síla rukou jejich k čemu by mi byla? Zmařena jest při nich starost jejich.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Nebo chudobou a hladem znuzeni, utíkali na planá, tmavá, soukromná a pustá místa.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Kteříž trhali zeliny po chrastinách, ano i koření, a jalovec za pokrm byl jim.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Z prostřed lidí vyháníni byli; povolávali za nimi, jako za zlodějem,

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Tak že musili bydliti v výmolích potoků, v děrách země a skálí.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

V chrastinách řvali, pod trní se shromažďovali,

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Lidé nejnešlechetnější, nýbrž lidé bez poctivosti, menší váhy i než ta země.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Nyní, pravím, jsem jejich písničkou, jsa jim učiněn za přísloví.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

V ošklivosti mne mají, vzdalují se mne, a na tvář mou nestydí se plvati.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Nebo Bůh mou vážnost odjal, a ssoužil mne; pročež uzdu před přítomností mou svrhli.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Po pravici mládež povstává, nohy mi podrážejí, tak že šlapáním protřeli ke mně stezky nešlechetnosti své.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Mou pak stezku zkazili, k bídě mé přidali, ač jim to nic nepomůže.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Jako širokou mezerou vskakují, a k vyplénění mému valí se.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Obrátily se na mne hrůzy, stihají jako vítr ochotnost mou, nebo jako oblak pomíjí zdraví mé.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

A již ve mně rozlila se duše má, pochytili mne dnové trápení mého,

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Kteréž v noci vrtá kosti mé ve mně; pročež ani nervové moji neodpočívají.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Oděv můj mění se pro násilnou moc bolesti, kteráž mne tak jako obojek sukně mé svírá.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Uvrhl mne do bláta, tak že jsem již podobný prachu a popelu.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Volám k tobě, ó Bože, a neslyšíš mne; postavuji se, ale nehledíš na mne.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Obrátils mi se v ukrutného nepřítele, silou ruky své mi odporuješ.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Vznášíš mne u vítr, sázíš mne na něj, a k rozplynutí mi přivodíš zdravý soud.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Nebo vím, že mne k smrti odkážeš, a do domu, do něhož se shromažďuje všeliký živý.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Jistě žeť nevztáhne Bůh do hrobu ruky, by pak, když je stírá, i volali.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Zdaliž jsem neplakal nad tím, kdož okoušel zlých dnů? Duše má kormoutila se nad nuzným.

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Když jsem dobrého čekal, přišlo mi zlé; nadál jsem se světla, ale přišla mrákota.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Vnitřností mé zevřely, tak že se ještě neupokojily; předstihli mne dnové trápení.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Chodím osmahlý, ne od slunce, povstávaje, i mezi mnohými křičím.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Bratrem učiněn jsem draků, a tovaryšem mladých pstrosů.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Kůže má zčernala na mně, a kosti mé vyprahly od horkosti.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

A protož v kvílení obrátila se harfa má, a píšťalka má v hlas plačících.