Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

“A sada, gle, podruguju se mnome ljudi po ljetima mlađi od mene kojih oce ne bih bio metnuo ni s ovčarskim psima stada svojega.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Ta što će mi jakost ruku njihovih kad im muževna ponestane snaga ispijena glađu i oskudicom.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Glodali su u pustinji korijenje i čestar opustjelih ruševina.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Lobodu su i s grmlja lišće brali, kao kruh jeli korijenje žukino.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Od društva ljudskog oni su prognani, za njima viču k'o za lopovima.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Živjeli su po strašnim jarugama, po spiljama i u raspuklinama.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Urlik im se iz šikarja dizao; po trnjacima ležahu stisnuti.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Sinovi bezvrijednih, soj bezimenih, bičevima su iz zemlje prognani.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Rugalicom sam postao takvima i njima sada služim kao priča!

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Gnušaju me se i bježe od mene, ne ustežu se pljunut' mi u lice.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

I jer On luk mi slomi i satrije me, iz usta svojih izbaciše uzdu.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

S desne moje strane rulja ustaje, noge moje u bijeg oni tjeraju, put propasti prema meni nasiplju.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Stazu mi ruše da bi me satrli, napadaju i ne brani im nitko,

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

prolomom oni širokim naviru i kotrljaju se poput oluje.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Strahote sve se okreću na mene, mojeg ugleda kao vjetra nesta, poput oblaka iščeznu spasenje.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Duša se moja rasipa u meni, dani nevolje na me se srušili.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Noću probada bolest kosti moje, ne počivaju boli što me glođu.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Muka mi je i halju nagrdila i stegla me k'o ovratnik odjeće.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

U blato me je oborila dolje, gle, postao sam k'o prah i pepeo.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

K Tebi vičem, al' Ti ne odgovaraš; pred Tobom stojim, al' Ti i ne mariš.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Prema meni postao si okrutan; rukom preteškom na me se obaraš.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

U vihor me dižeš, nosiš me njime, u vrtlogu me olujnom kovitlaš.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Da, znadem da si me smrti predao, saborištu zajedničkom svih živih.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Al' ne pruža li ruku utopljenik, ne viče li kad padne u nevolju?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Ne zaplakah li nad nevoljnicima, ne sažalje mi duša siromaha?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Sreći se nadah, a dođe nesreća; svjetlost čekah, a gle, zavi me tama.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Utroba vri u meni bez prestanka, svaki dan nove patnje mi donosi.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Smrknut idem, al' nitko me ne tješi; ustajem u zboru - da bih kriknuo.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Sa šakalima sam se zbratimio i nojevima postao sam drugom.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Na meni sva je koža pocrnjela, i kosti mi je sažgala ognjica.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Tužaljka mi je ugodila harfu, svirala mi glas narikača ima.