Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Tedae a kum la kai lakah aka noe long khaw kai taengah luem uh coeng. Te rhoek kah a napa pataeng ka boiva kah ui taengah khueh ham ka hnawt lah mako.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Amih kut dongkah thadueng khaw kai taengah metlam a om? Amih te a hminkhah lamni a paltham.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Vaitahnah neh khokha rhamling lamkah pumhong loh hlaem vaengah khohaeng neh imrhong kah rhamrhae te a cilh.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Tangpuem dongkah baekkoi te a hlaek uh tih a buh la hlingcet yung a khueh.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

A nam lamloh a haek uh tih amih taengah hlanghuen bangla a o uh.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Soklong cakhom kah laipi neh thaelsawk khui ah kho a sak.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Tangpuem khuiah pang uh tih lota hmuiah poem uh.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Aka ang ca rhoek neh ming mueh ca rhoek ni khohmuen lamloh a hawt uh.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Te dongah amih kah rhotoeng la ka om coeng tih amih taengah ol la ka om.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Kai aka tuei rhoek tah kai lamloh lakhla uh tih ka mikhmuh ah timtui khaw tuem uh pawh.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

A lirhui lakah ka lirhui he pawl coeng. Te dongah kai he m'phaep tih ka mikhmuh ah kamrhui han tueih uh.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Ka bantang kah hlangyoe loh tlai ka kho a kalh. Amih kah rhainah caehlong te kai taengah a picai uh.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Ka talnah khuiah ka hawn a mak uh tih, amih aka bom pawt khaw hoeikhang uh.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

A puut aka len bangla ael uh tih a khohli rhamrhael hmuiah paluet uh.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Kai soah mueirhih pai tih khohli bangla ka moeihoeihnah a hloem vaengah kai kah khangnah te khomai bangla a yah.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Kai lamloh ka hinglu a kingling coeng tih phacip phabaem khohnin loh kai n'tuuk.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Khoyin ah ka rhuh te ka pum dong lamloh a cueh. Kai aka thuek he a dim moenih.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Thadueng cungkuem dongah ka pueinak a phuelhthaih tih ka angkidung te rhawnmoep bangla ka vah.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Kai he dikpo khuila n'dong tih laipi neh hmaiphu bangla n'thuidoek.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Na taengah bomnah kam bih dae kai nan doo moenih. Ka pai akhaw kai he nan yakming moenih.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Kai soah a muen la na poeh tih na ban thaa neh kai nan konaeh thil.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Kai he khohli dongah nan phueih. Kai nan ngol thil vaengah kai nan paci sak tih lungming cueihnah a yawn.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Mulhing boeih kah tingtunnah im la dueknah neh kai nan mael sak ham khaw ka ming.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

A yoethaenah khuiah bombihnah a yaak vaengah kut aka thueng he lairhok dongah a om moenih.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Khohnin a mangkhak dongah ka rhap tih khodaeng dongah ka hinglu a omdam moenih.

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

A then ka lamtawn vaengah boethae ha pawk. Vangnah te ka ngaiuep vaengah a hmuep ha pai.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Ka bung he tlawk tih a kuemsuem moenih. Kai he phacip phabaem khohnin loh n'doe.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Khomik a tal dongah maelhmai a hmuep la ka cet. Hlangping neh ka pai tih ka pang.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Pongui kah a manuca neh tuirhuk vanu kah a hui la ka om.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Ka vin khaw kamah dong lamloh mu tih ka rhuh khaw kholing neh tlum coeng.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Ka rhotoeng te nguekcoinah la, ka phavi rhah ol la poeh.