Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Но сега ми се подсмиват по-младите от мене, Чиито бащи не бих приел да туря с кучетата на стадото си;

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Защото в що можеше да ме ползува силата на ръцете им, Човеци, чиято жизненост бе изчезнала?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

От немотия и глад те бяха измършавели; Гризяха изсушената земя, отдавна пуста и опустошена;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Между храстите късаха слез, И корените на смрика им бяха за храна.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Бяха изпъдени измежду човеците, Които викаха подир тебе като подир крадци.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Живееха в пукнатините на долините, В дупките на земята и на скалите.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Ревяха между храстите. Събираха се между тръните;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Безумни и безчестни, Те бидоха изгонени от земята.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

А сега аз им станах песен, Още им съм и поговорка.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Гнусят се от мене, отдалечават се от мене, И не се свенят да плюят в лицето ми.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Тъй като Бог е съсипал достолепието ми и ме е смирил. То и те се разюздаха пред мене.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Отдясно въстават тия изроди, Тласкат нозете ми, И приготовляват против мене гибелните си намерения,

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Развалят пътя ми, Увеличават нещастието ми, И то без да имат помощници.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Идат като през широк пролом; Под краха нахвърлят се върху мене.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Ужаси се обърнаха върху мене; Като вятър гонят достолепието ми; И благополучието ми премина като облак.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

И сега душата ми се излива в мене; Скръбни дни ме постигнаха.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

През нощта костите ми се пронизват в мене, И жилите ми не си почиват.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Само с голямо усилие се променява дрехата ми; Тя ме стига както яката на хитона ми.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Бог ме е хвърлил в калта; И аз съм заприличал на пръст и на прах.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Викам към Тебе, но не ми отговаряш; Стоя, и Ти просто ме поглеждаш.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Обърнал си се да се показваш жесток към мене; С мощната Си ръка ми враждуваш;

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Издигаш ме, възкачваш ме на вятъра, И стопяваш ме в бурята.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Зная наистина, че ще ме докараш до смърт, И до дома, който е определен за всичките живи.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Обаче в падането си човек няма ли да простре ръка, Или да нададе вик в бедствието си?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Не плаках ли аз за онзи, който бе отруден? И не се ли оскърби душата ми за сиромаха?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Когато очаквах доброто, тогава дойде злото; И когато ожидах виделината, тогава дойде тъмнината.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Червата ми възвират, и не си почиват; Скръбни дни ме постигнаха.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Ходя почернял, но не от слънцето; Ставам в събранието и викам за помощ.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Станах брат на чакалите, И другар на камилоптиците.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Кожата ми почерня на мене, И костите ми изгоряха от огън.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Затова арфата ми се измени в ридание, И свирката ми в глас на плачещи.