Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Још настави Јов беседу своју и рече:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

О да бих био као пређашњих месеца, као оних дана кад ме Бог чуваше,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

Кад светљаше свећом својом над главом мојом, и при виделу Његовом хођах по мраку,

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

Како бејах за младости своје, кад тајна Божија беше у шатору мом,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

Кад још беше Свемогући са мном, и деца моја око мене,

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

Кад се траг мој обливаше маслом, и стена ми точаше уље потоцима,

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Кад излажах на врата кроз град, и на улици намештах себи столицу:

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

Младићи видећи ме уклањаху се, а старци устајаху и стајаху,

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Кнезови престајаху говорити и метаху руку на уста своја,

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

Управитељи устезаху глас свој и језик им пријањаше за грло.

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

Јер које ме ухо чујаше, називаше ме блаженим; и које ме око виђаше, сведочаше ми

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

Да избављам сиромаха који виче, и сироту и који нема никог да му помогне;

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

Благослов оног који пропадаше долажаше на ме, и удовици срце распевах;

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

У правду се облачих и она ми беше одело, као плашт и као венац беше ми суд мој.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Око бејах слепом и нога хромом.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Отац бејах убогима, и разбирах за распру за коју не знах.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

И разбијах кутњаке неправеднику, и из зуба му истрзах грабеж.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Зато говорах: У свом ћу гнезду умрети, и биће ми дана као песка.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Корен мој пружаше се крај воде, роса биваше по сву ноћ на мојим гранама.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Слава моја подмлађиваше се у мене, и лук мој у руци мојој понављаше се.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Слушаху ме и чекаху, и ћутаху на мој савет.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

После мојих речи нико не проговараше, тако их натапаше беседа моја.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Јер ме чекаху као дажд, и уста своја отвараху као на позни дажд.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Кад бих се насмејао на њих, не вероваху, и сјајност лица мог не разгоњаху.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Кад бих отишао к њима, седах у зачеље, и бејах као цар у војсци, кад теши жалосне.