Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Giobbe continuò a pronunziare le sue sentenze e disse:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Oh, potessi tornare com'ero ai mesi di un tempo, ai giorni in cui Dio mi proteggeva,

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

quando brillava la sua lucerna sopra il mio capo e alla sua luce camminavo in mezzo alle tenebre;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

com'ero ai giorni del mio autunno, quando Dio proteggeva la mia tenda,

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

quando l'Onnipotente era ancora con me e i giovani mi stavano attorno;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

quando mi lavavo in piedi nel latte e la roccia mi versava ruscelli d'olio!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quando uscivo verso la porta della città e sulla piazza ponevo il mio seggio:

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

vedendomi, i giovani si ritiravano e i vecchi si alzavano in piedi;

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

i notabili sospendevano i discorsi e si mettevan la mano sulla bocca;

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

la voce dei capi si smorzava e la loro lingua restava fissa al palato;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

con gli orecchi ascoltavano e mi dicevano felice, con gli occhi vedevano e mi rendevano testimonianza,

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

perché soccorrevo il povero che chiedeva aiuto, l'orfano che ne era privo.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La benedizione del morente scendeva su di me e al cuore della vedova infondevo la gioia.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Mi ero rivestito di giustizia come di un vestimento; come mantello e turbante era la mia equità.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

Io ero gli occhi per il cieco, ero i piedi per lo zoppo.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

Padre io ero per i poveri ed esaminavo la causa dello sconosciuto;

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

rompevo la mascella al perverso e dai suoi denti strappavo la preda.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Pensavo: «Spirerò nel mio nido e moltiplicherò come sabbia i miei giorni».

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

La mia radice avrà adito alle acque e la rugiada cadrà di notte sul mio ramo.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

La mia gloria sarà sempre nuova e il mio arco si rinforzerà nella mia mano.

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Mi ascoltavano in attesa fiduciosa e tacevano per udire il mio consiglio.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Dopo le mie parole non replicavano e su di loro scendevano goccia a goccia i miei detti.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Mi attendevano come si attende la pioggia e aprivano la bocca come ad acqua primaverile.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Se a loro sorridevo, non osavano crederlo, né turbavano la serenità del mio volto.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Indicavo loro la via da seguire e sedevo come capo, e vi rimanevo come un re fra i soldati o come un consolatore d'afflitti.