Jobi 29

1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

Job, poursuivant l’exposé de son thème, dit:

2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

Ah! Que ne suis-je tel que j’étais aux temps passés, aux jours où Dieu me protégeait;

3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

où son flambeau brillait sur ma tête, et où sa lumière me guidait dans les ténèbres;

4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

tel que j’étais aux jours de mon automne, alors que l’amitié de Dieu s’étendait sur ma demeure;

5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

que le Tout-Puissant était encore avec moi et que j’étais entouré de mes jeunes gens;

6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

quand je baignais mes pieds dans la crème, et que le rocher ruisselait pour moi de flots d’huile!

7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

Quand je me dirigeais vers la Porte, au seuil de la cité, et fixais mon siège sur la place publique,

8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

les jeunes, en me voyant, se cachaient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

Les grands retenaient leurs paroles et posaient la main sur la bouche.

10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

La voix des seigneurs expirait sur leurs lèvres, et leur langue se collait à leur palais;

11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

car l’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, et l’œil qui me voyait rendait témoignage pour moi.

12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

C’Est que je sauvais le pauvre, criant au secours, et l’orphelin sans soutien.

13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

La bénédiction du désespéré allait à moi, et je mettais de la joie au cœur de la veuve.

14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

Je me revêtais d’équité comme d’une parure, mon esprit de justice était mon manteau et mon turban.

15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

J’Étais les yeux de l’aveugle, j’étais les pieds du boiteux.

16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

J’Étais un père pour les malheureux; la cause de l’inconnu, je l’étudiais à fond.

17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

Je brisais la mâchoire du malfaiteur, et j’arrachais la proie d’entre ses dents.

18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

Et je disais: "Je finirai avec mon nid; comme le phénix je vivrai de longs jours.

19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

Ma racine sera en contact avec l’eau, la rosée se posera, la nuit, sur mon branchage.

20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.

Ma gloire se renouvellera sans cesse, et mon arc se rajeunira dans ma main."

21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

Ils m’écoutaient, pleins d’attente; ils faisaient silence pour entendre mon avis.

22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

Quand j’avais fini de parler, ils ne répliquaient pas, et mes discours s’épandaient sur eux.

23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

Ils m’attendaient comme la pluie; ils ouvraient la bouche comme pour l’ondée printanière.

24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

Je leur souriais et ils n’osaient y croire; jamais ils n’éteignaient le rayonnement de ma face.

25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.

Volontiers j’allais vers eux, m’asseyant à leur tête, et j’étais comme un roi dans son armée, comme quelqu’un: qui console des affligés.