Jobi 29
1 Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:
And Job continued his parable and said,
2 “Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,
Oh that I were as in months past, as in the days when God preserved me;
3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;
When his lamp shone over my head, [and] by his light I walked through darkness;
4 siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,
As I was in the days of my youth, when the secret counsel of God was over my tent,
5 kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;
When the Almighty was yet with me, my young men round about me;
6 kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.
When my steps were bathed in milk, and the rock poured out beside me rivers of oil! ...
7 Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,
When I went out to the gate by the city, when I prepared my seat on the broadway,
8 të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;
The young men saw me, and hid themselves; and the aged arose [and] stood up;
9 princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;
Princes refrained from talking, and laid the hand on their mouth;
10 zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.
The voice of the nobles was hushed, and their tongue cleaved to their palate.
11 veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,
When the ear heard [me], then it blessed me, and when the eye saw [me], it gave witness to me;
12 sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.
For I delivered the afflicted that cried, and the fatherless who had no helper.
13 Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.
The blessing of him that was perishing came upon me, and I caused the widow's heart to sing for joy.
14 Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.
I put on righteousness, and it clothed me; my justice was as a mantle and a turban.
15 Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;
I was eyes to the blind, and feet was I to the lame;
16 isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.
I was a father to the needy, and the cause which I knew not I searched out;
17 I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.
And I broke the jaws of the unrighteous, and plucked the spoil out of his teeth.
18 Dhe mendoja: “Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;
And I said, I shall die in my nest, and multiply my days as the sand;
19 rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;
My root shall be spread out to the waters, and the dew will lie all night on my branch;
20 lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time”.
My glory shall be fresh in me, and my bow be renewed in my hand.
21 Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.
Unto me they listened, and waited, and kept silence for my counsel:
22 Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.
After my words they spoke not again, and my speech dropped upon them;
23 Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.
And they waited for me as for the rain, and they opened their mouth wide as for the latter rain.
24 Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.
[If] I laughed on them, they believed [it] not; and they troubled not the serenity of my countenance.
25 Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.
I chose their way, and sat as chief, and dwelt as a king in the army, as one that comforteth mourners.
