Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

And now I am their song, yea, I am their byword.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.