Jó 14

1 O homem, nascido de mulher, é curto de dias, e farto de inquietação;

Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

2 Ele sai como uma flor, e é cortado; foge como a sombra, e não permanece.

Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

3 Contudo sobre este abres teus olhos, e me trazes a juízo contigo.

Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

4 Quem tirará algo puro do imundo? Ninguém.

Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

5 Visto que seus dias já estão determinados, e contigo está o número de seus meses, tu lhe puseste limites, [dos quais] ele não passará.

Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

6 Desvia-te dele, para que ele tenha repouso; até que, como o empregado, complete seu dia.

Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

7 Porque há [ainda] alguma esperança para a árvore que, se cortada, ainda se renove, e seus renovos não cessem.

Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

8 Ainda que sua raiz se envelheça na terra, e seu tronco morra no solo,

Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

9 Ao cheiro das águas ela brotará, e dará ramos como uma planta nova.

Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

10 Porém o homem morre, e se abate; depois de expirar, onde ele está?

Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

11 As águas se vão do lago, e o rio se esgota, e se seca.

Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

12 Assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus, eles não despertarão, nem se erguerão de seu sono.

Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

13 Ah, se tu me escondesses no Xeol, e me ocultasses até que a tua ira passasse, se me pusesses um limite de tempo, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)

Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

14 Se o homem morrer, voltará a viver? Todos os dias de meu combate esperarei, até que venha minha dispensa.

Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

15 Tu [me] chamarás, e eu te responderei; e te afeiçoarás à obra de tuas mãos.

Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

16 Pois então tu contarias meus passos, e não ficarias vigiando meu pecado.

Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

17 Minha transgressão estaria selada numa bolsa, e tu encobririas minhas perversidades.

Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

18 E assim como a montanha cai e é destruída, e a rocha muda de seu lugar,

Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

19 E a água desgasta as pedras, e as enxurradas levam o pó da terra, assim também tu fazes perecer a esperança do homem.

Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

20 Sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu mudas o aspecto de seu rosto, e o despedes.

Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

21 Se seus filhos vierem a ter honra, ele não saberá; se forem humilhados, ele não perceberá.

Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

22 Ele apenas sente as dores em sua própria carne, e lamenta por sua própria alma.

Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.