< سوگنامه 3 >

من آن مرد هستم که از عصای غضب وی مذلت دیده‌ام. ۱ 1
Я той муж, який бачив біду́ від жезла́ Його гніву, —
او مرا رهبری نموده، به تاریکی در‌آورده است و نه به روشنایی. ۲ 2
Він прова́див мене й допрова́див до те́мряви, а не до світла.
به درستی که دست خویش را تمامی روز به ضد من بارها برگردانیده است. ۳ 3
Лиш на мене все зно́ву обе́ртає руку Свою́ цілий день.
گوشت و پوست مرا مندرس ساخته واستخوانهایم را خرد کرده است. ۴ 4
Він ви́снажив тіло моє й мою шкіру, мої кості сторо́щив,
به ضد من بنا نموده، مرا به تلخی و مشقت احاطه کرده است. ۵ 5
обгородив Він мене, і мене оточи́в гіркото́ю та му́кою,
مرا مثل آنانی که از قدیم مرده‌اند در تاریکی نشانیده است. ۶ 6
у темно́ті мене посадив, мов померлих давно́.
گرد من حصار کشیده که نتوانم بیرون آمد وزنجیر مرا سنگین ساخته است. ۷ 7
Обгороди́в Він мене — і не ви́йду, тяжки́ми вчинив Він кайда́ни мої.
و نیز چون فریاد و استغاثه می‌نمایم دعای مرا منع می‌کند. ۸ 8
І коли я кричу́ й голошу́, затикає Він вуха Свої на молитву мою,
راههای مرا با سنگهای تراشیده سد کرده است و طریقهایم را کج نموده است. ۹ 9
Камінням обте́саним обгородив Він доро́ги мої, повикри́влював стежки́ мої.
او برای من خرسی است در کمین نشسته وشیری که در بیشه خود می‌باشد. ۱۰ 10
Він для мене ведме́дем чату́ючим став, немов лев той у схо́вищі!
راه مرا منحرف ساخته، مرا دریده است ومرا مبهوت گردانیده است. ۱۱ 11
Поплутав доро́ги мої та розша́рпав мене́, учинив Він мене опусто́шеним!
کمان خود را زه کرده، مرا برای تیرهای خویش، هدف ساخته است. ۱۲ 12
Натягнув Свого лука й поставив мене, наче ціль для стріли́, —
و تیرهای ترکش خود را به گرده های من فرو برده است. ۱۳ 13
пустив стрі́ли до ни́рок моїх з Свого сагайдака́
من به جهت تمامی قوم خود مضحکه وتمامی روز سرود ایشان شده‌ام. ۱۴ 14
Для всього наро́ду свого я став посміхо́виськом, глумли́вою піснею їхньою цілий день.
مرا به تلخیها سیر کرده و مرا به افسنتین مست گردانیده است. ۱۵ 15
Наси́тив мене гіркото́ю, мене напоїв полино́м.
دندانهایم را به سنگ ریزها شکسته و مرا به خاکستر پوشانیده است. ۱۶ 16
І стер мені зу́би жорство́ю, до по́пелу кинув мене,
تو جان مرا از سلامتی دور انداختی و من سعادتمندی را فراموش کردم، ۱۷ 17
і душа моя спо́кій згубила, забув я добро́.
و گفتم که قوت و امید من از یهوه تلف شده است. ۱۸ 18
І сказав я: Загублена сила моя, та моє сподіва́ння на Господа.
مذلت و شقاوت مرا افسنتین و تلخی به یادآور. ۱۹ 19
Згадай про біду́ мою й му́ку мою, про поли́н та отру́ту, —
تو البته به یاد خواهی آورد زیرا که جان من در من منحنی شده است. ۲۰ 20
душа моя згадує безпереста́нку про це, і гнеться в мені.
و من آن را در دل خود خواهم گذرانید و ازاین سبب امیدوار خواهم بود. ۲۱ 21
Оце я нага́дую серцеві своєму, тому то я маю надію:
از رافت های خداوند است که تلف نشدیم زیرا که رحمت های او بی‌زوال است. ۲۲ 22
Це милість Господня, що ми не поги́нули, бо не нокінчи́лось Його милосердя, —
آنها هر صبح تازه می‌شود و امانت تو بسیاراست. ۲۳ 23
нове́ воно кожного ра́нку, велика бо вірність Твоя!
و جان من می‌گوید که خداوند نصیب من است، بنابراین بر او امیدوارم. ۲۴ 24
Господь — це мій у́діл, — говорить душа моя, — тому́ я надію на Нього склада́ю!
خداوند به جهت کسانی که بر او توکل دارند و برای آنانی که او را می‌طلبند نیکو است. ۲۵ 25
Господь добрий для тих, хто наді́ю на Нього кладе́, для душі, що шукає Його́!
خوب است که انسان امیدوار باشد و باسکوت انتظار نجات خداوند را بکشد. ۲۶ 26
Добре, коли люди́на в мовча́нні надію кладе́ на спасі́ння Господнє.
برای انسان نیکو است که یوغ را در جوانی خود بردارد. ۲۷ 27
Добре для мужа, як носить ярмо́ в своїй мо́лодості, —
به تنهایی بنشیند و ساکت باشد زیرا که اوآن را بر وی نهاده است. ۲۸ 28
нехай він самі́тно сидить і мовчить, як поклав Він на нього його́;
دهان خود را بر خاک بگذارد که شاید امیدباشد. ۲۹ 29
хай закриє він по́рохом у́ста свої, може є ще надія;
رخسار خود را به زنندگان بسپارد و ازخجالت سیر شود. ۳۰ 30
хай що́ку тому підставля́є, хто його б'є, своєю ганьбою наси́чується.
زیرا خداوند تا به ابد او را ترک نخواهدنمود. ۳۱ 31
Бо Господь не наві́ки ж покине!
زیرا اگر‌چه کسی را محزون سازد لیکن برحسب کثرت رافت خود رحمت خواهد فرمود. ۳۲ 32
Бо хоч Він і засму́тить кого, проте зми́лується за Своєю великою ми́лістю, —
چونکه بنی آدم را از دل خود نمی رنجاند ومحزون نمی سازد. ۳۳ 33
бо не мучить Він з серця Свого́, і не засмучує лю́дських синів.
تمامی اسیران زمین را زیر پا پایمال کردن، ۳۴ 34
Щоб топта́ти під своїми ногами всіх в'я́знів землі,
و منحرف ساختن حق انسان به حضورحضرت اعلی، ۳۵ 35
щоб перед обличчям Всевишнього право люди́ни зігнути,
و منقلب نمودن آدمی در دعویش منظورخداوند نیست. ۳۶ 36
щоб гноби́ти люди́ну у справі судо́вій його́, — оцьо́го не має на оці Госпо́дь!
کیست که بگوید و واقع شود اگر خداوندامر نفرموده باشد. ۳۷ 37
Хто то скаже — і станеться це, як Господь того не наказав?
آیا از فرمان حضرت اعلی هم بدی و هم نیکویی صادر نمی شود؟ ۳۸ 38
Хіба не виходить усе з уст Всевишнього, — зле та добре?
پس چرا انسان تا زنده است و آدمی به‌سبب سزای گناهان خویش شکایت کند؟ ۳۹ 39
Чого ж нарікає люди́на жива? Нехай ска́ржиться кожен на гріх свій.
راههای خود را تجسس و تفحص بنماییم و بسوی خداوند بازگشت کنیم. ۴۰ 40
Пошукаймо доріг своїх та досліді́мо, і верні́мось до Господа!
دلها و دستهای خویش را بسوی خدایی که در آسمان است برافرازیم، ۴۱ 41
підіймі́мо своє серце та руки до Бога на небі!
(و بگوییم ): «ما گناه کردیم و عصیان ورزیدیم و تو عفو نفرمودی. ۴۲ 42
Спроневі́рились ми й неслухня́ними стали, тому́ не пробачив Ти нам,
خویشتن را به غضب پوشانیده، ما را تعاقب نمودی و به قتل رسانیده، شفقت نفرمودی. ۴۳ 43
закрився Ти гнівом і гнав нас, убивав, не помилував,
خویشتن را به ابر غلیظ مستور ساختی، تادعای ما نگذرد. ۴۴ 44
закрив Себе хмарою, щоб до Тебе молитва моя не дійшла.
ما را در میان امت‌ها فضله و خاکروبه گردانیده‌ای.» ۴۵ 45
Сміття́м та оги́дою нас Ти вчинив між наро́дами,
تمامی دشمنان ما بر ما دهان خود رامی گشایند. ۴۶ 46
наші всі вороги́ пороззявля́ли на нас свого рота,
خوف و دام و هلاکت و خرابی بر ما عارض گردیده است. ۴۷ 47
страх та яма на нас поприхо́дили, руїна й погибіль.
به‌سبب هلاکت دختر قوم من، نهرهای آب از چشمانم می‌ریزد. ۴۸ 48
Моє око сплива́є пото́ками во́дними через нещастя дочки́ мого люду.
چشم من بلا انقطاع جاری است و بازنمی ایستد. ۴۹ 49
Виливається око моє безупи́нно, нема бо пере́рви,
تا خداوند از آسمان ملاحظه نماید و ببیند. ۵۰ 50
аж поки не згля́неться та не побачить Госпо́дь із небе́с, —
چشمانم به جهت جمیع دختران شهرم، جان مرا می‌رنجاند. ۵۱ 51
моє око вчиняє журбу́ для моєї душі через до́чок усіх мого міста.
آنانی که بی‌سبب دشمن منند مرا مثل مرغ بشدت تعاقب می‌نمایند. ۵۲ 52
Ло́влячи, ло́влять мене, немов птаха, мої вороги безпричи́нно,
جان مرا در سیاه چال منقطع ساختند وسنگها بر من‌انداختند. ۵۳ 53
життя моє в яму замкну́ли вони, і камі́ннями кинули в мене.
آبها از سر من گذشت پس گفتم: منقطع شدم. ۵۴ 54
Пливуть мені во́ди на го́лову, я говорю́: „ Вже погу́блений я!“
آنگاه‌ای خداوند، از عمق های سیاه چال اسم تو را خواندم. ۵۵ 55
Кликав я, Господи, Йме́ння Твоє́ із найглибшої ями,
آواز مرا شنیدی، پس گوش خود را از آه واستغاثه من مپوشان! ۵۶ 56
Ти чуєш мій голос, — не захо́вуй же ву́ха Свого від зо́йку мого́, від блага́ння мого!
در روزی که تو را خواندم نزدیک شده، فرمودی که نترس. ۵۷ 57
Ти близьки́й того дня, коли кличу Тебе, Ти говориш: „Не бійся!“
‌ای خداوند دعوی جان مرا انجام داده و حیات مرا فدیه نموده‌ای! ۵۸ 58
За душу мою Ти змагався, о Господи, життя моє викупив Ти.
‌ای خداوند ظلمی را که به من نموده انددیده‌ای پس مرا دادرسی فرما! ۵۹ 59
Ти бачиш, о Господи, кривду мою, — розсуди ж Ти мій суд!
تمامی کینه ایشان و همه تدبیرهایی را که به ضد من کردند دیده‌ای. ۶۰ 60
Усю їхню по́мсту ти бачиш, всі за́думи їхні на мене,
‌ای خداوند مذمت ایشان را و همه تدبیرهایی را که به ضد من کردند شنیده‌ای! ۶۱ 61
Ти чуєш, о Господи, їхні нару́ги, всі за́думи їхні на ме́не,
سخنان مقاومت کنندگانم را و فکرهایی راکه تمامی روز به ضد من دارند (دانسته‌ای ). ۶۲ 62
мову повста́нців на мене та їхнє буркоті́ння на мене ввесь день.
نشستن و برخاستن ایشان را ملاحظه فرمازیرا که من سرود ایشان شده‌ام. ۶۳ 63
Побач їхнє сиді́ння та їхнє встава́ння, — як за́вжди глумли́ва їхня пісня!
‌ای خداوند موافق اعمال دستهای ایشان مکافات به ایشان برسان. ۶۴ 64
Заплати їм, о Господи, згідно з чином їхніх рук!
غشاوه قلب به ایشان بده و لعنت تو برایشان باد! ۶۵ 65
Подай їм темно́ту на серце, прокля́ття Твоє нехай буде на них!
ایشان را به غضب تعاقب نموده، از زیرآسمانهای خداوند هلاک کن. ۶۶ 66
Своїм гнівом жени їх, і ви́губи їх з-під Господніх небе́с!

< سوگنامه 3 >