ایّوب 19

۱ 1 پس ایوب در جواب گفت:

And Job made answer and said,

۲ 2 «تا به کی جان مرا می‌رنجانید؟ و مرا به سخنان خود فرسوده می‌سازید؟

How long will you make my life bitter, crushing me with words?

۳ 3 این ده مرتبه است که مرا مذمت نمودید، و خجالت نمی کشید که با من سختی می‌کنید؟

Ten times now you have made sport of me; it gives you no sense of shame to do me wrong.

۴ 4 و اگر فی الحقیقه خطا کرده‌ام، خطای من نزد من می‌ماند.

And, truly, if I have been in error, the effect of my error is only on myself.

۵ 5 اگر فی الواقع بر من تکبر نمایید و عار مرا بر من اثبات کنید،

If you make yourselves great against me, using my punishment as an argument against me,

۶ 6 پس بدانید که خدا دعوی مرا منحرف ساخته، و به دام خود مرا احاطه نموده است.

Be certain that it is God who has done me wrong, and has taken me in his net.

۷ 7 اینک از ظلم، تضرع می‌نمایم و مستجاب نمی شوم و استغاثه می‌کنم و دادرسی نیست.

Truly, I make an outcry against the violent man, but there is no answer: I give a cry for help, but no one takes up my cause.

۸ 8 طریق مرا حصارنموده است که از آن نمی توانم گذشت و برراههای من تاریکی را گذارده است.

My way is walled up by him so that I may not go by: he has made my roads dark.

۹ 9 جلال مرا ازمن کنده است و تاج را از سر من برداشته،

He has put off my glory from me, and taken the crown from my head.

۱۰ 10 مرا ازهر طرف خراب نموده، پس هلاک شدم. و مثل درخت، ریشه امید مرا کنده است.

I am broken down by him on every side, and I am gone; my hope is uprooted like a tree.

۱۱ 11 غضب خودرا بر من افروخته، و مرا یکی از دشمنان خودشمرده است.

His wrath is burning against me, and I am to him as one of his haters.

۱۲ 12 فوجهای او با هم می‌آیند و راه خود را بر من بلند می‌کنند و به اطراف خیمه من اردو می‌زنند.

His armies come on together, they make their road high against me, and put up their tents round mine.

۱۳ 13 «برادرانم را از نزد من دور کرده است وآشنایانم از من بالکل بیگانه شده‌اند.

He has taken my brothers far away from me; they have seen my fate and have become strange to me.

۱۴ 14 خویشانم مرا ترک نموده و آشنایانم مرا فراموش کرده‌اند.

My relations and my near friends have given me up, and those living in my house have put me out of their minds.

۱۵ 15 نزیلان خانه‌ام و کنیزانم مرا غریب می‌شمارند، و در نظر ایشان بیگانه شده‌ام.

I am strange to my women-servants, and seem to them as one from another country.

۱۶ 16 غلام خود راصدا می‌کنم و مرا جواب نمی دهد، اگر‌چه او را به دهان خود التماس بکنم.

At my cry my servant gives me no answer, and I have to make a prayer to him.

۱۷ 17 نفس من نزد زنم مکروه شده است و تضرع من نزد اولاد رحم مادرم.

My breath is strange to my wife, and I am disgusting to the offspring of my mother's body.

۱۸ 18 بچه های کوچک نیز مرا حقیرمی شمارند و چون برمی خیزم به ضد من حرف می‌زنند.

Even young children have no respect for me; when I get up their backs are turned on me.

۱۹ 19 همه اهل مشورتم از من نفرت می‌نمایند، و کسانی را که دوست می‌داشتم از من برگشته‌اند.

All the men of my circle keep away from me; and those dear to me are turned against me.

۲۰ 20 استخوانم به پوست و گوشتم چسبیده است، و با پوست دندانهای خودخلاصی یافته‌ام.

My bones are joined to my skin, and I have got away with my flesh in my teeth.

۲۱ 21 بر من ترحم کنید! ترحم کنیدشما‌ای دوستانم! زیرا دست خدا مرا لمس نموده است.

Have pity on me, have pity on me, O my friends! for the hand of God is on me.

۲۲ 22 چرا مثل خدا بر من جفا می‌کنید وازگوشت من سیر نمی شوید.

Why are you cruel to me, like God, for ever saying evil against me?

۲۳ 23 کاش که سخنانم الان نوشته می‌شد! کاش که در کتابی ثبت می‌گردید،

If only my words might be recorded! if they might be put in writing in a book!

۲۴ 24 و با قلم آهنین و سرب بر صخره‌ای تا به ابد کنده می‌شد!

And with an iron pen and lead be cut into the rock for ever!

۲۵ 25 و من می‌دانم که ولی من زنده است، و در ایام آخر، بر زمین خواهدبرخاست.

But I am certain that he who will take up my cause is living, and that in time to come he will take his place on the dust;

۲۶ 26 و بعد از آنکه این پوست من تلف شود، بدون جسدم نیز خدا را خواهم دید.

And ... without my flesh I will see God;

۲۷ 27 ومن او را برای خود خواهم دید. و چشمان من بر اوخواهد نگریست و نه چشم دیگری. اگر‌چه گرده هایم در اندرونم تلف شده باشد.

Whom I will see on my side, and not as one strange to me. My heart is broken with desire.

۲۸ 28 اگربگویید چگونه بر او جفا نماییم و حال آنگاه اصل امر در من یافت می‌شود.

If you say, How cruel we will be to him! because the root of sin is clearly in him:

۲۹ 29 پس از شمشیربترسید، زیرا که سزاهای شمشیر غضبناک است، تا دانسته باشید که داوری خواهد بود.»

Be in fear of the sword, for the sword is the punishment for such things, so that you may be certain that there is a judge.