Ījaba 4
1 Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
2 Vai ļaunā ņemsi, kad tev kādu vārdu teiksim? Bet, - kas varētu klusu ciest?
Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
3 Redzi, dažu labu tu esi pamācījis un nogurušas rokas stiprinājis.
Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
4 Tavi vārdi kritušu ir uzcēluši, un drebošus ceļus tu esi spēcinājis.
Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
5 Bet kad tas nu nāk uz tevi, tad tu nogursti, un kad tas tevi aizņem, tad tu iztrūcinājies.
Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
6 Vai uz tavu Dieva bijāšanu nebija tava cerība, vai tu nepaļāvies uz saviem nenoziedzīgiem ceļiem?
Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
7 Piemini jel, kurš nenoziedzīgs būdams ir bojā gājis, un kur taisni ir izdeldēti?
Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
8 Tā es gan esmu redzējis: kas netaisnību ar un varas darbu sēj, tie to pašu pļauj.
Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
9 Caur Dieva dvašu tie iet bojā, un no viņa bardzības gara tie iznīkst.
Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
10 Lauvas rūkšana un liela lauvas balss un jaunu lauvu zobi ir izlauzti.
Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
11 Vecais lauva iet bojā, jo laupījuma nav, un vecās lauvas bērni izklīst.
De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
12 Un slepeni pie manis nācis vārds, un mana auss kādu skaņu no tā ir saņēmusi,
Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
13 Nakts parādīšanu domās, kad ciets miegs cilvēkiem uziet.
Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
14 Tad bailes man uznāca un šaušalas un iztrūcināja visus manus kaulus.
Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
15 Un viens gars man gāja garām, ka visi manas miesas mati cēlās stāvu.
Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
16 Viņš stāvēja, bet es nepazinu viņa ģīmi, tēls bija priekš manām acīm un es dzirdēju palēnu balsi:
Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
17 Vai cilvēks taisns Dieva priekšā, vai vīrs šķīsts priekš sava Radītāja?
Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
18 Redzi, Saviem kalpiem Viņš neuztic, un Saviem eņģeļiem Viņš pierāda vainu, -
Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
19 Cik vairāk tiem, kas mālu namos dzīvo, kas ceļas no pīšļiem, kas nīcīgi kā kodi.
Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
20 Starp rīta un vakara laiku tie top sašķelti, ka neviens to nenomana, viņi iet pavisam bojā.
Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
21 Vai viņu gods viņiem netop atņemts? Tie nomirst, bet ne gudrībā.
Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
