Ījaba 3

1 Pēc tam Ījabs atdarīja savu muti un nolādēja savu dienu. Un Ījabs iesāka un sacīja:

Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen

2 Tā diena lai pazūd, kur esmu dzimis,

En Job hief aan en sprak:

3 Un tā nakts, kur sacīja: puisītis ieņemts.

De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!

4 Šī diena lai paliek tumša, lai Dievs no augšienes pēc viņas nevaicā, un spožums pār viņu lai nespīd.

Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,

5 Tumsa un nāves ēna lai viņu aizņem, padebeši lai viņu apklāj un kas vien dienu aptumšo, lai viņu biedē.

Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!

6 Šo nakti lai tumsa apņem, ka tā starp gada dienām nepriecājās, lai viņa nenāk mēnešu skaitā.

Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!

7 Redzi, šī nakts lai paliek neauglīga, ka tanī nenotiek gavilēšana.

Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;

8 Lai dienu lādētāji to nolād, tie, kas māk Levijatanu uzrīdīt.

Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:

9 Lai viņas rīta zvaigznes top aptumšotas, lai viņa gaida uz gaismu, bet nekā, un lai viņa neredz ausekļa spīdumu.

Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!

10 Tāpēc ka tā manām miesām durvis nav aizslēgusi, un bēdas nav noslēpusi priekš manām acīm.

Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!

11 Kāpēc es neesmu nomiris mātes miesās un bojā gājis, kad no miesām iznācu?

Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;

12 Kāpēc esmu likts klēpī un kāpēc pie krūtīm, ka man bija zīst?

Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;

13 Jo tad es gulētu un būtu klusu, tad es gulētu, un man būtu dusa,

Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:

14 Līdz ar ķēniņiem un runas kungiem virs zemes, kas sev kapu vietas uztaisījuši,

Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;

15 Vai ar lieliem kungiem, kam zelts bijis, kas savus namus ar sudrabu pildījuši;

Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.

16 Vai kā norakts nelaikā dzimis bērns es nebūtu nekas, tā kā bērniņi, kas nav redzējuši gaismas.

Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?

17 Tur bezdievīgie stājās no trakošanas, un tur dus, kam spēks noguris;

Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;

18 Tur cietumnieki visi līdzi ir mierā, tie nedzird dzinēja balsi;

Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;

19 Tur ir mazs un liels, un kalps ir vaļā no sava kunga.

Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.

20 Kāpēc (Dievs) dod bēdīgam gaismu un dzīvību tiem, kam noskumusi sirds,

Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:

21 Kas pēc nāves ilgojās, bet tā nenāk, un rok pēc tās vairāk nekā pēc mantām,

Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;

22 Kas priecātos un gavilētu, kas līksmotos, kad kapu atrastu -

Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?

23 Vīram, kam ceļš ir apslēpts, un ko Dievs visapkārt apspiedis?

Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!

24 Jo maizes vietā man ir nopūtas, un mana kaukšana izgāzās kā ūdens.

Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;

25 Jo briesmas, ko bijos, man uzgājušas, un no kā man bija bail, tas man uznācis.

Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!

26 Man nav miera, man nav dusas, es nedabūju atpūsties, un bēdas nāk uz bēdām.

Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!