< Psalmorum 137 >

1 Psalmus David, Jeremiæ. Super flumina Babylonis illic sedimus et flevimus, cum recordaremur Sion.
Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
2 In salicibus in medio ejus suspendimus organa nostra:
Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
3 quia illic interrogaverunt nos, qui captivos duxerunt nos, verba cantionum; et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion.
Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
4 Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?
Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
5 Si oblitus fuero tui, Jerusalem, oblivioni detur dextera mea.
Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
6 Adhæreat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui; si non proposuero Jerusalem in principio lætitiæ meæ.
Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
7 Memor esto, Domine, filiorum Edom, in die Jerusalem: qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea.
Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
8 Filia Babylonis misera! beatus qui retribuet tibi retributionem tuam quam retribuisti nobis.
Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
9 Beatus qui tenebit, et allidet parvulos tuos ad petram.
¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!

< Psalmorum 137 >