< Psalmorum 71 >

1 Psalmus David, filiorum Jonadab, et priorum captivorum. [In te, Domine, speravi; non confundar in æternum.
SIGNORE, io mi son confidato in te, [Fa' ch]'io non sia giammai confuso.
2 In justitia tua libera me, et eripe me: inclina ad me aurem tuam, et salva me.
Riscuotimi, e liberami, per la tua giustizia; Inchina a me il tuo orecchio, e salvami.
3 Esto mihi in Deum protectorem, et in locum munitum, ut salvum me facias: quoniam firmamentum meum et refugium meum es tu.
Siimi una rocca di dimora, Nella quale io entri sempre; Tu hai ordinata la mia salute; Perciocchè tu [sei] la mia rupe e la mia fortezza.
4 Deus meus, eripe me de manu peccatoris, et de manu contra legem agentis, et iniqui:
O Dio mio, liberami dalla man dell'empio, Dalla mano del perverso e del violento.
5 quoniam tu es patientia mea, Domine; Domine, spes mea a juventute mea.
Perciocchè tu [sei] la mia speranza, o Signore Iddio; La mia confidanza fin dalla mia fanciullezza.
6 In te confirmatus sum ex utero; de ventre matris meæ tu es protector meus; in te cantatio mea semper.
Tu sei stato il mio sostegno fin dal seno [di mia madre]; Tu [sei] quel che mi hai tratto fuori delle interiora di essa; Per te ho avuto del continuo di che lodarti.
7 Tamquam prodigium factus sum multis; et tu adjutor fortis.
Io sono stato a molti come un mostro; Ma tu [sei] il mio forte ricetto.
8 Repleatur os meum laude, ut cantem gloriam tuam, tota die magnitudinem tuam.
Sia la mia bocca ripiena della tua lode, [E] della tua gloria tuttodì.
9 Ne projicias me in tempore senectutis; cum defecerit virtus mea, ne derelinquas me.
Non rigettarmi al tempo della vecchiezza; Ora, che le forze mi mancano, non abbandonarmi.
10 Quia dixerunt inimici mei mihi, et qui custodiebant animam meam consilium fecerunt in unum,
Perciocchè i miei nemici tengono ragionamenti contro a me, E quelli che spiano l'anima mia prendono insieme consiglio.
11 dicentes: Deus dereliquit eum: persequimini et comprehendite eum, quia non est qui eripiat.
Dicendo: Iddio l'ha abbandonato; Perseguitate[lo], e prendetelo; perciocchè non [vi è] alcuno che [lo] riscuota.
12 Deus, ne elongeris a me; Deus meus, in auxilium meum respice.
O Dio, non allontanarti da me; Dio mio, affrettati in mio aiuto.
13 Confundantur et deficiant detrahentes animæ meæ; operiantur confusione et pudore qui quærunt mala mihi.
Sieno confusi, [e] vengano meno gli avversari dell'anima mia; Quelli che procacciano il mio male sieno coperti di onta e di vituperio.
14 Ego autem semper sperabo, et adjiciam super omnem laudem tuam.
Ma io spererò del continuo, E sopraggiungerò [ancora altre] lodi a tutte le tue.
15 Os meum annuntiabit justitiam tuam, tota die salutare tuum. Quoniam non cognovi litteraturam,
La mia bocca racconterà tuttodì la tua giustizia, [e] la tua salute; Bench[è] io non [ne] sappia il gran numero.
16 introibo in potentias Domini; Domine, memorabor justitiæ tuæ solius.
Io entrerò nelle prodezze del Signore Iddio; Io ricorderò la giustizia di te solo.
17 Deus, docuisti me a juventute mea; et usque nunc pronuntiabo mirabilia tua.
O Dio, tu mi hai ammaestrato dalla mia fanciullezza; Ed io, infino ad ora, ho annunziate le tue maraviglie.
18 Et usque in senectam et senium, Deus, ne derelinquas me, donec annuntiem brachium tuum generationi omni quæ ventura est, potentiam tuam,
Non abbandonarmi ancora, o Dio, fino alla vecchiezza, anzi [fino] alla canutezza; Finchè io abbia annunziato il tuo braccio a [questa] generazione, [E] la tua potenza a tutti quelli [che] verranno [appresso].
19 et justitiam tuam, Deus, usque in altissima; quæ fecisti magnalia, Deus: quis similis tibi?
E la tua giustizia, o Dio, [esalterò] sommamente: Perciocchè tu hai fatte [cose] grandi. O Dio, chi [è] pari a te?
20 Quantas ostendisti mihi tribulationes multas et malas! et conversus vivificasti me, et de abyssis terræ iterum reduxisti me.
Perciocchè, avendomi fatto sentir molte tribolazioni e mali, Tu mi hai di nuovo resa la vita, E mi hai di nuovo tratto fuor degli abissi della terra.
21 Multiplicasti magnificentiam tuam; et conversus consolatus es me.
Tu hai accresciuta la mia grandezza, E ti sei rivolto, [e] mi hai consolato.
22 Nam et ego confitebor tibi in vasis psalmi veritatem tuam, Deus; psallam tibi in cithara, sanctus Israël.
Io altresì, collo strumento del saltero, celebrerò te, [E] la tua verità, o Dio mio; Io ti salmeggerò colla cetera, o Santo d'Israele.
23 Exsultabunt labia mea cum cantavero tibi; et anima mea quam redemisti.
Le mie labbra giubileranno, quando io ti salmeggerò; E insieme l'anima mia, la quale tu hai riscattata.
24 Sed et lingua mea tota die meditabitur justitiam tuam, cum confusi et reveriti fuerint qui quærunt mala mihi.]
La mia lingua ancora ragionerà tuttodì della tua giustizia; Perciocchè sono stati svergognati, perchè sono stati confusi quelli che procacciavano il mio male.

< Psalmorum 71 >