< Proverbi 29 >

1 L’uomo che, essendo spesso ripreso, irrigidisce il collo, sarà di subito fiaccato, senza rimedio.
Viro, qui corripientem dura cervice contemnit, repentinus ei superveniet interitus: et eum sanitas non sequetur.
2 Quando i giusti son numerosi, il popolo si rallegra: ma quando domina l’empio, il popolo geme.
In multiplicatione iustorum laetabitur vulgus: cum impii sumpserint principatum, gemet populus.
3 L’uomo che ama la sapienza, rallegra suo padre; ma chi frequenta le meretrici dissipa i suoi beni.
Vir, qui amat sapientiam, laetificat patrem suum: qui autem nutrit scorta, perdet substantiam.
4 Il re, con la giustizia, rende stabile il paese; ma chi pensa solo a imporre tasse, lo rovina.
Rex iustus erigit terram, vir avarus destruet eam.
5 L’uomo che lusinga il prossimo, gli tende una rete davanti ai piedi.
Homo, qui blandis, fictisque sermonibus loquitur amico suo, rete expandit gressibus eius.
6 Nella trasgressione del malvagio v’è un’insidia; ma il giusto canta e si rallegra.
Peccantem virum iniquum involvet laqueus: et iustus laudabit atque gaudebit.
7 Il giusto prende conoscenza della causa de’ miseri, ma l’empio non ha intendimento né conoscenza.
Novit iustus causam pauperum: impius ignorat scientiam.
8 I beffardi soffian nel fuoco delle discordie cittadine, ma i savi calmano le ire.
Homines pestilentes dissipant civitatem: sapientes vero avertunt furorem.
9 Se un savio viene a contesa con uno stolto, quello va in collera e ride, e non c’è da intendersi.
Vir sapiens, si cum stulto contenderit, sive irascatur, sive rideat, non inveniet requiem.
10 Gli uomini di sangue odiano chi è integro, ma gli uomini retti ne proteggono la vita.
Viri sanguinum oderunt simplicem: iusti autem quaerunt animam eius.
11 Lo stolto dà sfogo a tutta la sua ira, ma il savio rattiene la propria.
Totum spiritum suum profert stultus: sapiens differt, et reservat in posterum.
12 Quando il sovrano dà retta alle parole menzognere, tutti i suoi ministri sono empi.
Princeps, qui libenter audit verba mendacii, omnes ministros habet impios.
13 Il povero e l’oppressore s’incontrano; l’Eterno illumina gli occhi d’ambedue.
Pauper, et creditor obviaverunt sibi: utriusque illuminator est Dominus.
14 Il re che fa ragione ai miseri secondo verità, avrà il trono stabilito in perpetuo.
Rex, qui iudicat in veritate pauperes, thronus eius in aeternum firmabitur.
15 La verga e la riprensione dànno sapienza; ma il fanciullo lasciato a sé stesso, fa vergogna a sua madre.
Virga atque correptio tribuit sapientiam: puer autem, qui dimittitur voluntati suae, confundit matrem suam.
16 Quando abbondano gli empi, abbondano le trasgressioni; ma i giusti ne vedranno la ruina.
In multiplicatione impiorum multiplicabuntur scelera: et iusti ruinas eorum videbunt.
17 Correggi il tuo figliuolo; egli ti darà conforto, e procurerà delizie all’anima tua.
Erudi filium tuum, et refrigerabit te, et dabit delicias animae tuae.
18 Quando non c’è visioni, il popolo è senza freno; ma beato colui che osserva la legge!
Cum prophetia defecerit, dissipabitur populus: qui vero custodit legem, beatus est.
19 Uno schiavo non si corregge a parole; anche se comprende, non ubbidisce.
Servus verbis non potest erudiri: quia quod dicis intelligit, et respondere contemnit.
20 Hai tu visto un uomo precipitoso nel suo parlare? C’è più da sperare da uno stolto che da lui.
Vidisti hominem velocem ad loquendum? stultitia magis speranda est, quam illius correptio.
21 Se uno alleva delicatamente da fanciullo il suo servo, questo finirà per voler essere figliuolo.
Qui delicate a pueritia nutrit servum suum, postea sentiet eum contumacem.
22 L’uomo iracondo fa nascere contese, e l’uomo collerico abbonda in trasgressioni.
Vir iracundus provocat rixas: et qui ad indignandum facilis est, erit ad peccandum proclivior.
23 L’orgoglio abbassa l’uomo, ma chi è umile di spirito ottiene gloria.
Superbum sequitur humilitas: et humilem spiritu suscipiet gloria.
24 Chi fa società col ladro odia l’anima sua; egli ode la esecrazione e non dice nulla.
Qui cum fure participat, odit animam suam: adiurantem audit, et non indicat.
25 La paura degli uomini costituisce un laccio, ma chi confida nell’Eterno è al sicuro.
Qui timet hominem, cito corruet: qui sperat in Domino, sublevabitur.
26 Molti cercano il favore del principe, ma l’Eterno fa giustizia ad ognuno.
Multi requirunt faciem principis: et iudicium a Domino egreditur singulorum.
27 L’uomo iniquo è un abominio per i giusti, e colui che cammina rettamente è un abominio per gli empi.
Abominantur iusti virum impium: et abominantur impii eos, qui in recta sunt via. Verbum custodiens filius, extra perditionem erit.

< Proverbi 29 >