< Proverbi 13 >

1 Il figliuol savio ascolta l’istruzione di suo padre, ma il beffardo non ascolta rimproveri.
Filius sapiens, doctrina patris: qui autem illusor est, non audit cum arguitur.
2 Per il frutto delle sue labbra uno gode del bene, ma il desiderio dei perfidi è la violenza.
De fructu oris sui homo satiabitur bonis: anima autem praevaricatorum iniqua.
3 Chi custodisce la sua bocca preserva la propria vita; chi apre troppo le labbra va incontro alla rovina.
Qui custodit os suum, custodit animam suam: qui autem inconsideratus est ad loquendum, sentiet mala.
4 L’anima del pigro desidera, e non ha nulla, ma l’anima dei diligenti sarà soddisfatta appieno.
Vult et non vult piger: anima autem operantium impinguabitur.
5 Il giusto odia la menzogna, ma l’empio getta sugli altri vituperio ed onta.
Verbum mendax iustus detestabitur: impius autem confundit, et confundetur.
6 La giustizia protegge l’uomo che cammina nella integrità, ma l’empietà atterra il peccatore.
Iustitia custodit innocentis viam: impietas autem peccatorem supplantat.
7 C’è chi fa il ricco e non ha nulla; c’è chi fa il povero e ha di gran beni.
Est quasi dives cum nihil habeat: et est quasi pauper, cum in multis divitiis sit.
8 La ricchezza d’un uomo serve come riscatto della sua vita, ma il povero non ode mai minacce.
Redemptio animae viri, divitiae suae: qui autem pauper est, increpationem non sustinet.
9 La luce dei giusti è gaia, ma la lampada degli empi si spegne.
Lux iustorum laetificat: lucerna autem impiorum extinguetur.
10 Dall’orgoglio non vien che contesa, ma la sapienza è con chi dà retta ai consigli.
Inter superbos semper iurgia sunt: qui autem agunt omnia cum consilio, reguntur sapientia.
11 La ricchezza male acquistata va scemando, ma chi accumula a poco a poco l’aumenta.
Substantia festinata minuetur: quae autem paulatim colligitur manu, multiplicabitur.
12 La speranza differita fa languire il cuore, ma il desiderio adempiuto è un albero di vita.
Spes, quae differtur, affligit animam: lignum vitae desiderium veniens.
13 Chi sprezza la parola si costituisce, di fronte ad essa, debitore, ma chi rispetta il comandamento sarà ricompensato.
Qui detrahit alicui rei, ipse se in futurum obligat: qui autem timet praeceptum, in pace versabitur. Animae dolosae errant in peccatis: iusti autem misericordes sunt, et miserantur.
14 L’insegnamento del savio è una fonte di vita per schivare le insidie della morte.
Lex sapientis fons vitae, ut declinet a ruina mortis.
15 Buon senno procura favore, ma il procedere dei perfidi è duro.
Doctrina bona dabit gratiam: in itinere contemptorum vorago.
16 Ogni uomo accorto agisce con conoscenza, ma l’insensato fa sfoggio di follia.
Astutus omnia agit cum consilio: qui autem fatuus est, aperit stultitiam.
17 Il messo malvagio cade in sciagure, ma l’ambasciatore fedele reca guarigione.
Nuncius impii cadet in malum: legatus autem fidelis, sanitas.
18 Miseria e vergogna a chi rigetta la correzione, ma chi dà retta alla riprensione è onorato.
Egestas, et ignominia ei, qui deserit disciplinam: qui autem acquiescit arguenti, glorificabitur.
19 Il desiderio adempiuto è dolce all’anima, ma agl’insensati fa orrore l’evitare il male.
Desiderium si compleatur, delectat animam: detestantur stulti eos, qui fugiunt mala.
20 Chi va coi savi diventa savio, ma il compagno degl’insensati diventa cattivo.
Qui cum sapientibus graditur, sapiens erit: amicus stultorum similis efficietur.
21 Il male perseguita i peccatori ma il giusto è ricompensato col bene.
Peccatores persequitur malum: et iustis retribuentur bona.
22 L’uomo buono lascia una eredità ai figli de’ suoi figli, ma la ricchezza del peccatore è riserbata al giusto.
Bonus reliquit heredes filios, et nepotes: et custoditur iusto substantia peccatoris.
23 Il campo lavorato dal povero dà cibo in abbondanza, ma v’è chi perisce per mancanza di equità.
Multi cibi in novalibus patrum: et aliis congregantur absque iudicio.
24 Chi risparmia la verga odia il suo figliuolo, ma chi l’ama, lo corregge per tempo.
Qui parcit virgae, odit filium suum: qui autem diligit illum, instanter erudit.
25 Il giusto ha di che mangiare a sazietà, ma il ventre degli empi manca di cibo.
Iustus comedit, et replet animam suam: venter autem impiorum insaturabilis.

< Proverbi 13 >