< Giobbe 15 >

1 Allora Elifaz di Teman rispose e disse:
Respondens autem Eliphaz Themanites, dixit:
2 “Il savio risponde egli con vana scienza? si gonfia egli il petto di vento?
Numquid sapiens respondebit quasi in ventum loquens, et implebit ardore stomachum suum?
3 Si difende egli con ciarle inutili e con parole che non giovan nulla?
Arguis verbis eum, qui non est aequalis tibi, et loqueris quod tibi non expedit.
4 Tu, poi, distruggi il timor di Dio, menomi il rispetto religioso che gli è dovuto.
Quantum in te est evacuasti timorem, et tulisti preces coram Deo.
5 La tua iniquità ti detta le parole, e adoperi il linguaggio degli astuti.
Docuit enim iniquitas tua os tuum, et imitaris linguam blasphemantium.
6 Non io, la tua bocca stessa ti condanna; le tue labbra stesse depongono contro a te.
Condemnabit te os tuum, et non ego: et labia tua respondebunt tibi.
7 Sei tu il primo uomo che nacque? Fosti tu formato prima de’ monti?
Numquid primus homo tu natus es, et ante colles formatus?
8 Hai tu sentito quel che s’è detto nel Consiglio di Dio? Hai tu fatto incetta della sapienza per te solo?
Numquid consilium Dei audisti, et inferior te erit eius sapientia?
9 Che sai tu che noi non sappiamo? Che conoscenza hai tu che non sia pur nostra?
Quid nosti quod ignoremus? quid intelligis quod nesciamus?
10 Ci son fra noi degli uomini canuti ed anche de’ vecchi più attempati di tuo padre.
Et senes, et antiqui sunt in nobis multo vetustiores quam patres tui.
11 Fai tu sì poco caso delle consolazioni di Dio e delle dolci parole che t’abbiam rivolte?
Numquid grande est ut consoletur te Deus? sed verba tua prava hoc prohibent
12 Dove ti trascina il cuore, e che voglion dire codeste torve occhiate?
Quid te elevat cor tuum, et quasi magna cogitans, attonitos habes oculos?
13 Come! tu volgi la tua collera contro Dio, e ti lasci uscir di bocca tali parole?
Quid tumet contra Deum spiritus tuus, ut proferas de ore tuo huiuscemodi sermones?
14 Che è mai l’uomo per esser puro, il nato di donna per esser giusto?
Quid est homo, ut immaculatus sit, et ut iustus appareat natus de muliere?
15 Ecco, Iddio non si fida nemmeno de’ suoi santi, i cieli non son puri agli occhi suoi;
Ecce inter sanctos eius nemo immutabilis, et caeli non sunt mundi in conspectu eius.
16 quanto meno quest’essere abominevole e corrotto, l’uomo, che tracanna l’iniquità come l’acqua!
Quanto magis abominabilis et inutilis homo, qui bibit quasi aquam iniquitatem?
17 Io voglio ammaestrarti; porgimi ascolto, e ti racconterò quello che ho visto,
Ostendam tibi, audi me: quod vidi narrabo tibi.
18 quello che i Savi hanno riferito senza nulla celare di quel che sapean dai padri,
Sapientes confitentur, et non abscondunt patres suos.
19 ai quali soli è stato dato il paese; e in mezzo ai quali non è passato lo straniero.
Quibus solis data est terra, et non transivit alienus per eos.
20 L’empio è tormentato tutti i suoi giorni, e pochi son gli anni riservati al prepotente.
Cunctis diebus suis impius superbit, et numerus annorum incertus est tyrannidis eius.
21 Sempre ha negli orecchi rumori spaventosi, e in piena pace gli piomba addosso il distruttore.
Sonitus terroris semper in auribus illius: et cum pax sit, ille semper insidias suspicatur.
22 Non ha speranza d’uscir dalle tenebre, e si sente destinato alla spada.
Non credit quod reverti possit de tenebris ad lucem, circumspectans undique gladium.
23 Va errando in cerca di pane; dove trovarne? ei sa che a lui dappresso è pronto il giorno tenebroso.
Cum se moverit ad quaerendum panem, novit quod paratus sit in manu eius tenebrarum dies.
24 La distretta e l’angoscia lo riempion di paura, l’assalgono a guisa di re pronto alla pugna,
Terrebit eum tribulatio, et angustia vallabit eum, sicut regem, qui praeparatur ad praelium.
25 perché ha steso la mano contro Dio, ha sfidato l’Onnipotente,
Tetendit enim adversus Deum manum suam, et contra Omnipotentem roboratus est.
26 gli s’è slanciato audacemente contro, sotto il folto de’ suoi scudi convessi.
Cucurrit adversus eum erecto collo, et pingui cervice armatus est.
27 Avea la faccia coperta di grasso, i fianchi carichi di pinguedine;
Operuit faciem eius crassitudo, et de lateribus eius arvina dependet.
28 s’era stabilito in città distrutte, in case disabitate, destinate a diventar mucchi di sassi.
Habitavit in civitatibus desolatis, et in domibus desertis, quae in tumulos sunt redactae.
29 Ei non s’arricchirà, la sua fortuna non sarà stabile; né le sue possessioni si stenderanno sulla terra.
Non ditabitur, nec perseverabit substantia eius, nec mittet in terra radicem suam.
30 Non potrà liberarsi dalle tenebre, il vento infocato farà seccare i suoi rampolli, e sarà portato via dal soffio della bocca di Dio.
Non recedet de tenebris: ramos eius arefaciet flamma, et auferetur spiritu oris sui.
31 Non confidi nella vanità; è un’illusione; poiché avrà la vanità per ricompensa.
Non credet frustra errore deceptus, quod aliquo pretio redimendus sit.
32 La sua fine verrà prima del tempo, e i suoi rami non rinverdiranno più.
Antequam dies eius impleantur, peribit: et manus eius arescent.
33 Sarà come vigna da cui si strappi l’uva ancor acerba, come l’ulivo da cui si scuota il fiore;
Laedetur quasi vinea in primo flore botrus eius, et quasi oliva proiiciens florem suum.
34 poiché sterile è la famiglia del profano, e il fuoco divora le tende ov’entrano presenti.
Congregatio enim hypocritae sterilis, et et ignis devorabit tabernacula eorum, qui munera libenter accipiunt.
35 L’empio concepisce malizia, e partorisce rovina; ei si prepara in seno il disinganno”.
Concepit dolorem, et peperit iniquitatem, et uterus eius praeparat dolos.

< Giobbe 15 >