Psalm 104

1 Lobpreis den Herrn, du, meine Seele! Du, Herr, mein Gott, gar groß bist Du, mit Pracht und Herrscherwürde angetan.

Rəbbə alqış et, ey könlüm! Ya Rəbb Allahım, Sən nə qədər böyüksən, Ehtişamı, əzəməti geyinmisən!

2 Du hüllst Dich in das Licht wie in ein Kleid und spannst den Himmel aus wie ein Gezelt. -

Nura libas kimi bürünən, Göyləri çadır tək açan,

3 Auf Wasser baut er seinen Söller; zu seinem Wagen macht er Wolken und fährt auf Windesflügeln.

Yuxarı otaqlarını suların üstündə quran, Buludları Özünə araba edən, Yel qanadları üstünə minib gəzən,

4 Zu seinen Boten macht er Stürme, zu seinen Dienern Feuerflammen.

Küləyi Özünə elçi edən, Yanar odu Özünə xidmətçi edən Sənsən!

5 Die Erde gründet er auf ihre Pfeiler, daß sie in alle Ewigkeit nicht wanke.

Yer üzünün təməlini elə qurdun ki, Əsla sarsılmasın.

6 Du deckst den Ozean darüber wie ein Tuch, daß selbst auf Bergen Wasser stehen.

Dərin suları libas kimi yer üzünə geydirdin, Sular dağların üstünə qalxdı.

7 jedoch vor Deinem Schelten fliehen sie; vor Deiner Donnerstimme eilen sie davon.

Sənin məzəmmətindən sular çəkildi, Şimşəyinin səsindən qorxub qaçdı.

8 Die einen bleiben auf den Bergen; die andern fließen in die Täler zu dem Ort, von Dir bestimmt

Dağlardan dərələrə axdı, Sənin təyin etdiyin yerlərə töküldü.

9 Du setzest Grenzen, die sie nimmer überschreiten, und niemals decken sie die Erde wieder.

Onların önünə hədd qoydun ki, ondan aşmasınlar, Heç vaxt daşıb dünyanı basmasınlar.

10 Du bist's, der Quellen in die Täler sendet; sie rieseln zwischen Bergen hin.

Bulaqları vadilərdən fışqırtdın, Dağların arasından axıtdın.

11 Sie tränken alles Wild des Feldes; da löschen Zebras ihren Durst.

Bu bulaqlar bütün çöl heyvanlarına su verər, Vəhşi eşşəklər içər, susuzluğu gedər.

12 Des Himmels Vögel sitzen drüber und lassen sich aus dem Gebüsche hören.

Yanlarında quşlar yuva qurar, Budaqlara qonub oxuyar.

13 Die Berge tränkest Du durch Deine Wunderwerke; an Deines Wirkens Frucht ersättigt sich die Erde.

Sən dağları göydəki sarayından sulayırsan, Əlinin bəhrəsindən yer doyur.

14 Du lässest Gras den Tieren sprossen und Futter für des Menschen Arbeitstiere, um aus der Erde Brot zu ziehen,

Heyvanlar üçün ot bitirirsən, İnsana becərmək üçün bitkilər yetirirsən. Qoy insan torpaqdan azuqəsini çıxartsın:

15 auch Wein, der froh der Menschen Herzen macht, und Öl, das glänzen macht das Angesicht, und Brot, des Menschen Lebensmark.

Ürəkləri xoşhal edən şərabı, Üzləri güldürən zeytun yağını, Taqət verən çörəyi.

16 Des Herren Bäume werden satt getränkt, die Zedern Libanons, die er gepflanzt,

Doyunca su içər Rəbbin ağacları, Livanda əkdiyi sidr ağacları.

17 darin die Vögel ihre Nester bauen, Zypressen, die dem Storch zum Nisten dienen,

Bu ağaclarda quşlar yuva qurar, Leyləklərin yuvası şam ağacındadır.

18 die hohen Berge, die den Gemsen, die Felsen, die der Dachse Zuflucht sind.

Uca dağlar dağ keçilərinin oylağıdır, Qayalar qayadovşanlarının sığınacağıdır.

19 Du schufst den Mond zum Zeiteinteilen und lehrtest ihren Lauf die Sonne.

Fəsilləri müəyyən etmək üçün ayı yaratdın, Günəş batacağı zamanı bilir.

20 Wenn Finsternis herab Du senkst und es wird Nacht, dann regt sich alles Waldgetier.

Gecə olsun deyə havanı qaraldırsan, Bütün meşə heyvanları vurnuxmaya düşürlər.

21 Die jungen Löwen brüllen nach dem Fraß, von Gott die Nahrung heischend.

Ov üçün gənc aslanlar nərə çəkərlər, Öz yemlərini Allahdan istəyərlər.

22 Geht dann die Sonne auf, so schleichen sie zurück und strecken sich auf ihre Lager nieder.

Gün doğanda çəkilirlər, Yuvalarında yatırlar.

23 Dann geht der Mensch an seine Arbeit, geht an sein Werkeln bis zum Abend.

İnsanlar iş başına gedir, Qaş qaralana qədər işləyirlər.

24 Wie mannigfaltig, Herr, sind Deine Werke, so weise sind von Dir sie all geordnet! Wie ist die Erde voll von Deinen Schöpfungstaten!

Ya Rəbb, əməllərin çoxdur! Hər birini müdrikliklə etmisən, Yaratdıqların yer üzünü doldurub.

25 Da ist das Meer, so groß und weit, zahlloses Seegetier darin, Geschöpfe klein und groß,

Böyük, dərin dənizlərin var, Orada da saysız məxluqlar – Həm kiçik, həm də böyük canlılar qaynaşar.

26 sie ziehen hin und her wie Schiffe samt dem Leviatan, den Du erschaffen, um mit ihm zu spielen.

Oradan gəmilər keçir, Yaratdığın Livyatan sularda oynayır.

27 Sie alle harren Deiner, daß Du zur rechten Zeit sie speisest.

Bunların hamısı gözləyir ki, Sən Vaxtlı-vaxtında onları yemləyəsən.

28 Und gibst Du ihnen etwas, lesen sie es auf, und wenn Du öffnest Deine Hand, so werden sie des Guten voll.

Sən yem verərkən onlar yem yığırlar, Açıq əlinin nemətindən doyurlar.

29 Doch wendest Du Dein Antlitz ab, dann faßt sie Grauen, und ziehst Du ihren Lebenshauch zurück, dann sterben sie und werden, was sie waren, Staub.

Amma üzünü gizlədərkən vəlvələyə düşürlər, Sən onların nəfəsini kəsərkən ölüb torpağa qarışırlar,

30 Du sendest Deinen Odem, andere entstehen, und so erneuerst Du der Erde Angesicht. -

Ruhunu göndərərkən onlar yaranır, Yer üzünə yeni həyat verirsən.

31 Des Herrn Ruhm bestehe ewiglich! An seinen Werken freue sich der Herr,

Rəbbin ehtişamı qoy əbədi var olsun! Qoy Rəbb yaratdıqlarına görə şad olsun!

32 der auf die Erde blickt, daß sie erzittert, und Berge anrührt, daß sie rauchen!

Rəbb yerə baxanda yer lərzəyə gəlir, Dağa toxunanda dağ tüstülənir.

33 Ich sing dem Herrn. Solang ich lebe, singe ich dem Herrn und preise meinen Gott, solang ich bin.

Rəbbə ömrüm boyu ilahi söyləyəcəyəm, Nə qədər varam, Allahımı tərənnüm edəcəyəm.

34 Mein Loblied möge ihm gefallen! Ich freue mich des Herrn.

Düşüncəm Ona xoş görünsün, Mən Rəbbə görə sevinəcəyəm.

35 Ach, daß die Sünder von der Erde schwänden, daß keine Frevler mehr vorhanden wären! Lobpreis' den Herrn, du meine Seele! Alleluja!

Günahkarlar yer üzündən silinsinlər, Pis adamlar yox olsunlar! Rəbbə alqış et, ey könlüm! Rəbbə həmd edin!