< Job 39 >

1 "Vielleicht kennst du der Gemsen Werfen? Acht gibst du auf der Hirschkuh Kreißen?
Tudod-é a kőszáli zergék ellésének idejét; megvigyáztad-é a szarvasok fajzását?
2 Die Monde zählst du, die sie trächtig gehen? Die Zeit weißt du, da sie gebären?
Megszámláltad-é a hónapokat, a meddig vemhesek; tudod-é az ellésök idejét?
3 Sie krümmen sich und trennen selber ihre Schnüre und machen ihren Nachwuchs frei.
Csak összegörnyednek, elszülik magzataikat, vajudásaiktól megszabadulnak.
4 Und ihre Jungen werden stark; im Freien wachsen sie; sie laufen fort und kehren nimmermehr zurück.
Fiaik meggyarapodnak, a legelőn nagyranőnek, elszélednek és nem térnek vissza hozzájok.
5 Wer hat den wilden Esel freigelassen? Wer ließ den Wildfang in die Freiheit,
Ki bocsátotta szabadon a vadszamarat, ki oldozta el e szamárnak kötelét,
6 dem ich die Wüste zur Behausung gab, die Salzsteppe zur Wohnung?
A melynek házául a pusztát rendelém, és lakóhelyéül a sósföldet?
7 Er spottet des Getöses in der Stadt; der Treiber Lärmen hört er nicht.
Kineveti a városbeli sokadalmat, nem hallja a hajtsár kiáltozását.
8 Was auf den Bergen er erspäht, ist seine Weide, und allem Grünen spürt er nach.
A hegyeken szedeget, az ő legelőjén mindenféle zöld gazt felkeres.
9 Wird dir der Wildochs willig dienen? Und nächtigt er an deiner Krippe?
Akar-é szolgálni néked a bölény? Avagy meghál-é a te jászolodnál?
10 Kannst du den Wildochsen an einen Zugstrick binden? Wird er, dir folgend, in den Tälern Gründe eggen?
Oda kötheted a bölényt a barázdához kötelénél fogva? Vajjon boronálja-é a völgyeket utánad?
11 Verläßt du dich auf ihn, weil seine Kraft so groß, und überlässest du ihm deine Ernte?
Bízhatol-é benne, mivelhogy nagy az ereje, és munkádat hagyhatod-é reá?
12 Wirst du ihm zutrauen, daß er auch dresche und deine Saaternte heimbringen helfe?
Hiszed-é róla, hogy vetésedet behordja, és szérűdre betakarítja?
13 Des Straußes Flügel schlägt gar übermütig. Wennschon ein Storch nach Schwingen und nach Federn,
Vígan leng a struczmadár szárnya: vajjon az eszterág szárnya és tollazata-é az?
14 so überläßt er doch der Erde seine Eier und läßt sie auf dem Boden wärmen.
Hiszen a földön hagyja tojásait, és a porral költeti ki!
15 Und er vergißt, daß sie ein Fuß zertreten, das Wild der Steppe sie zerdrücken könnte.
És elfeledi, hogy a láb eltiporhatja, és a mezei vad eltaposhatja azokat.
16 Und er behandelt seine Jungen hart, als ob sie nicht die seinen wären, ganz sorglos, ob umsonst nicht seine Mühe.
Fiaival oly keményen bánik, mintha nem is övéi volnának; ha fáradsága kárba vész, nem bánja;
17 Denn Gott hat Klugheit ihm versagt und keinen Anteil an Verstand gegeben,
Mert Isten a bölcseséget elfeledtette vele, értelmet pedig nem adott néki.
18 sonst würde er an hochgelegenen Orten brüten und so des Rosses und des Reiters spotten. -
De hogyha néki ereszkedik, kineveti a lovat és lovagját.
19 Verleihst du wohl dem Rosse Heldenkraft, bekleidest seinen Hals mit einer Mähne,
Te adsz-é erőt a lónak, avagy a nyakát sörénynyel te ruházod-é fel?
20 bewirkst du, daß es wie ein Rauchfang dampfe? Erschreckend ist sein mächtig Wiehern.
Felugraszthatod-é, mint a sáskát? Tüsszögése dicső, félelmetes!
21 Voll Freude springt es in das Tal; voll Kraft stürzt es den Harnischen entgegen.
Lábai vermet ásnak, örvend erejének, a fegyver elé rohan.
22 Des Schreckens lacht's, hat keine Angst und macht nicht kehrt vorm Schwerte.
Neveti a félelmet; nem remeg, nem fordul meg a fegyver elől;
23 Der Köcher klirrt auf ihm, der Speer, der blitzende, die Lanze.
Csörög rajta a tegez, ragyog a kopja és a dárda:
24 Mit Toben und mit Ungestüm scharrt's auf dem Boden, hält nimmer fest, tönt die Trompete.
Tombolva, nyihogva kapálja a földet, és nem áll veszteg, ha trombita zeng.
25 Bei dem Trompetenklang ruft's: 'Hui!' Von ferne wittert es den Streit, der Fahrer Donnerruf, das Schlachtgeschrei.
A trombitaszóra nyerítéssel felel; messziről megneszeli az ütközetet, a vezérek lármáját és a csatazajt.
26 Nach deinem Gutdünken zieht wohl der Habicht fort und breitet nach dem Süden seine Flügel aus?
A te értelmed miatt van-é, hogy az ölyv repül, és kiterjeszti szárnyait dél felé?
27 Auf dein Geheiß fliegt wohl so hoch der Adler und nistet in der Höhe?
A te rendelésedre száll-é fent a sas, és rakja-é fészkét a magasban?
28 Er wohnt und horstet auf dem Felsen, auf Felsenzacken, auf der hohen Wacht.
A kősziklán lakik és tanyázik, a sziklák párkányain és bércztetőkön.
29 Von dort erspäht er sich den Fraß; in weite Fernen blicken seine Augen.
Onnét kémlel enni való után, messzire ellátnak szemei.
30 Und seine Brut stürzt sich auf Blut; wo Leichen sind, da ist auch er."
Fiai vért szívnak, és a hol dög van, mindjárt ott terem.

< Job 39 >