Job 30
1 “But now those who are younger than I have me in derision, whose fathers I considered unworthy to put with my sheep dogs.
| ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛ |
2 Of what use is the strength of their hands to me, men in whom ripe age has perished?
| نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. |
3 They are gaunt from lack and famine. They gnaw the dry ground, in the gloom of waste and desolation.
| از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند. |
4 They pluck salt herbs by the bushes. The roots of the broom tree are their food.
| در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند. |
5 They are driven out from among men. They cry after them as after a thief,
| چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. |
6 so that they live in frightful valleys, and in holes of the earth and of the rocks.
| پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین. |
7 They bray among the bushes. They are gathered together under the nettles.
| در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند. |
8 They are children of fools, yes, children of wicked men. They were flogged out of the land.
| آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند. |
9 “Now I have become their song. Yes, I am a byword to them.
| و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام. |
10 They abhor me, they stand aloof from me, and don’t hesitate to spit in my face.
| از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. |
11 For he has untied his cord, and afflicted me; and they have thrown off restraint before me.
| خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند. |
12 On my right hand rise the rabble. They thrust aside my feet. They cast their ways of destruction up against me.
| این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند. |
13 They mar my path. They promote my destruction without anyone’s help.
| راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم. |
14 As through a wide breach they come. They roll themselves in amid the ruin.
| ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند. |
15 Terrors have turned on me. They chase my honor as the wind. My welfare has passed away as a cloud.
| در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. |
16 “Now my soul is poured out within me. Days of affliction have taken hold of me.
| دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. |
17 In the night season my bones are pierced in me, and the pains that gnaw me take no rest.
| شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد. |
18 My garment is disfigured by great force. It binds me about as the collar of my tunic.
| خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. |
19 He has cast me into the mire. I have become like dust and ashes.
| خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. |
20 I cry to you, and you do not answer me. I stand up, and you gaze at me.
| ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی. |
21 You have turned to be cruel to me. With the might of your hand you persecute me.
| نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی. |
22 You lift me up to the wind, and drive me with it. You dissolve me in the storm.
| مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی. |
23 For I know that you will bring me to death, to the house appointed for all living.
| می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی. |
24 “However doesn’t one stretch out a hand in his fall? Or in his calamity therefore cry for help?
| چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟ |
25 Didn’t I weep for him who was in trouble? Wasn’t my soul grieved for the needy?
| آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟ |
26 When I looked for good, then evil came. When I waited for light, darkness came.
| با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. |
27 My heart is troubled, and doesn’t rest. Days of affliction have come on me.
| دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند. |
28 I go mourning without the sun. I stand up in the assembly, and cry for help.
| تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم. |
29 I am a brother to jackals, and a companion to ostriches.
| ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند. |
30 My skin grows black and peels from me. My bones are burned with heat.
| پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد. |
31 Therefore my harp has turned to mourning, and my pipe into the voice of those who weep.
| نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد. |
