2 Corinthians 10

1 Now I Paul, myself, entreat you by the humility and gentleness of Christ, I who in your presence am lowly among you, but being absent am bold toward you.

യുഷ്മത്പ്രത്യക്ഷേ നമ്രഃ കിന്തു പരോക്ഷേ പ്രഗൽഭഃ പൗലോഽഹം ഖ്രീഷ്ടസ്യ ക്ഷാന്ത്യാ വിനീത്യാ ച യുഷ്മാൻ പ്രാർഥയേ|

2 Yes, I beg you that I may not, when present, show courage with the confidence with which I intend to be bold against some, who consider us to be walking according to the flesh.

മമ പ്രാർഥനീയമിദം വയം യൈഃ ശാരീരികാചാരിണോ മന്യാമഹേ താൻ പ്രതി യാം പ്രഗൽഭതാം പ്രകാശയിതും നിശ്ചിനോമി സാ പ്രഗൽഭതാ സമാഗതേന മയാചരിതവ്യാ ന ഭവതു|

3 For though we walk in the flesh, we don’t wage war according to the flesh;

യതഃ ശരീരേ ചരന്തോഽപി വയം ശാരീരികം യുദ്ധം ന കുർമ്മഃ|

4 for the weapons of our warfare are not of the flesh, but mighty before God to the throwing down of strongholds,

അസ്മാകം യുദ്ധാസ്ത്രാണി ച ന ശാരീരികാനി കിന്ത്വീശ്വരേണ ദുർഗഭഞ്ജനായ പ്രബലാനി ഭവന്തി,

5 throwing down imaginations and every high thing that is exalted against the knowledge of God and bringing every thought into captivity to the obedience of Christ,

തൈശ്ച വയം വിതർകാൻ ഈശ്വരീയതത്ത്വജ്ഞാനസ്യ പ്രതിബന്ധികാം സർവ്വാം ചിത്തസമുന്നതിഞ്ച നിപാതയാമഃ സർവ്വസങ്കൽപഞ്ച ബന്ദിനം കൃത്വാ ഖ്രീഷ്ടസ്യാജ്ഞാഗ്രാഹിണം കുർമ്മഃ,

6 and being in readiness to avenge all disobedience when your obedience is made full.

യുഷ്മാകമ് ആജ്ഞാഗ്രാഹിത്വേ സിദ്ധേ സതി സർവ്വസ്യാജ്ഞാലങ്ഘനസ്യ പ്രതീകാരം കർത്തുമ് ഉദ്യതാ ആസ്മഹേ ച|

7 Do you look at things only as they appear in front of your face? If anyone trusts in himself that he is Christ’s, let him consider this again with himself, that even as he is Christ’s, so we also are Christ’s.

യദ് ദൃഷ്ടിഗോചരം തദ് യുഷ്മാഭി ർദൃശ്യതാം| അഹം ഖ്രീഷ്ടസ്യ ലോക ഇതി സ്വമനസി യേന വിജ്ഞായതേ സ യഥാ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ഭവതി വയമ് അപി തഥാ ഖ്രീഷ്ടസ്യ ഭവാമ ഇതി പുനർവിവിച്യ തേന ബുധ്യതാം|

8 For even if I boast somewhat abundantly concerning our authority, which the Lord gave for building you up and not for casting you down, I will not be ashamed,

യുഷ്മാകം നിപാതായ തന്നഹി കിന്തു നിഷ്ഠായൈ പ്രഭുനാ ദത്തം യദസ്മാകം സാമർഥ്യം തേന യദ്യപി കിഞ്ചിദ് അധികം ശ്ലാഘേ തഥാപി തസ്മാന്ന ത്രപിഷ്യേ|

9 that I may not seem as if I desire to terrify you by my letters.

അഹം പത്രൈ ര്യുഷ്മാൻ ത്രാസയാമി യുഷ്മാഭിരേതന്ന മന്യതാം|

10 For, “His letters”, they say, “are weighty and strong, but his bodily presence is weak, and his speech is despised.”

തസ്യ പത്രാണി ഗുരുതരാണി പ്രബലാനി ച ഭവന്തി കിന്തു തസ്യ ശാരീരസാക്ഷാത്കാരോ ദുർബ്ബല ആലാപശ്ച തുച്ഛനീയ ഇതി കൈശ്ചിദ് ഉച്യതേ|

11 Let such a person consider this, that what we are in word by letters when we are absent, such are we also in deed when we are present.

കിന്തു പരോക്ഷേ പത്രൈ ർഭാഷമാണാ വയം യാദൃശാഃ പ്രകാശാമഹേ പ്രത്യക്ഷേ കർമ്മ കുർവ്വന്തോഽപി താദൃശാ ഏവ പ്രകാശിഷ്യാമഹേ തത് താദൃശേന വാചാലേന ജ്ഞായതാം|

12 For we are not bold to number or compare ourselves with some of those who commend themselves. But they themselves, measuring themselves by themselves, and comparing themselves with themselves, are without understanding.

സ്വപ്രശംസകാനാം കേഷാഞ്ചിന്മധ്യേ സ്വാൻ ഗണയിതും തൈഃ സ്വാൻ ഉപമാതും വാ വയം പ്രഗൽഭാ ന ഭവാമഃ, യതസ്തേ സ്വപരിമാണേന സ്വാൻ പരിമിമതേ സ്വൈശ്ച സ്വാൻ ഉപമിഭതേ തസ്മാത് നിർബ്ബോധാ ഭവന്തി ച|

13 But we will not boast beyond proper limits, but within the boundaries with which God appointed to us, which reach even to you.

വയമ് അപരിമിതേന ന ശ്ലാഘിഷ്യാമഹേ കിന്ത്വീശ്വരേണ സ്വരജ്ജ്വാ യുഷ്മദ്ദേശഗാമി യത് പരിമാണമ് അസ്മദർഥം നിരൂപിതം തേനൈവ ശ്ലാഘിഷ്യാമഹേ|

14 For we don’t stretch ourselves too much, as though we didn’t reach to you. For we came even as far as to you with the Good News of Christ,

യുഷ്മാകം ദേശോഽസ്മാഭിരഗന്തവ്യസ്തസ്മാദ് വയം സ്വസീമാമ് ഉല്ലങ്ഘാമഹേ തന്നഹി യതഃ ഖ്രീഷ്ടസ്യ സുസംവാദേനാപരേഷാം പ്രാഗ് വയമേവ യുഷ്മാൻ പ്രാപ്തവന്തഃ|

15 not boasting beyond proper limits in other men’s labors, but having hope that as your faith grows, we will be abundantly enlarged by you in our sphere of influence,

വയം സ്വസീമാമ് ഉല്ലങ്ഘ്യ പരക്ഷേത്രേണ ശ്ലാഘാമഹേ തന്നഹി, കിഞ്ച യുഷ്മാകം വിശ്വാസേ വൃദ്ധിം ഗതേ യുഷ്മദ്ദേശേഽസ്മാകം സീമാ യുഷ്മാഭിർദീർഘം വിസ്താരയിഷ്യതേ,

16 so as to preach the Good News even to the parts beyond you, not to boast in what someone else has already done.

തേന വയം യുഷ്മാകം പശ്ചിമദിക്സ്ഥേഷു സ്ഥാനേഷു സുസംവാദം ഘോഷയിഷ്യാമഃ, ഇത്ഥം പരസീമായാം പരേണ യത് പരിഷ്കൃതം തേന ന ശ്ലാഘിഷ്യാമഹേ|

17 But “he who boasts, let him boast in the Lord.”

യഃ കശ്ചിത് ശ്ലാഘമാനഃ സ്യാത് ശ്ലാഘതാം പ്രഭുനാ സ ഹി|

18 For it isn’t he who commends himself who is approved, but whom the Lord commends.

സ്വേന യഃ പ്രശംസ്യതേ സ പരീക്ഷിതോ നഹി കിന്തു പ്രഭുനാ യഃ പ്രശംസ്യതേ സ ഏവ പരീക്ഷിതഃ|