Psalmen 106
1 Halleluja! Looft Jahweh, want Hij is goed En zijn genade duurt eeuwig!
Halleluja. Tacker Herranom, ty han är mild, och hans godhet varar i evighet.
2 Wie kan Jahweh’s machtige daden vermelden, En heel zijn glorie verkonden?
Ho kan uttala Herrans dråpeliga gerningar? och prisa all hans lofliga verk?
3 Gelukkig hij, die de wet onderhoudt, En altijd het goede blijft doen!
Salige äro de som budet hålla, och göra alltid rätt.
4 Wees ons indachtig, o Jahweh, Om uw liefde voor uw volk; Zoek ons op met uw heil,
Herre, tänk på mig efter den nåd, som du dino folke lofvat hafver; bevisa oss dina hjelp;
5 Opdat wij het geluk uwer vrienden aanschouwen, Met uw blijde volk ons verblijden, Met uw erfdeel mogen roemen!
Att vi måge se dina utkorades välfärd, och glädja oss att dino folke väl går, och berömma oss med dinom arfvedel.
6 Ach, wij hebben gezondigd met onze vaderen, Wij hebben misdreven en kwaad gedaan!
Vi hafve syndat med våra fäder; vi hafve misshandlat, och hafve ogudaktige varit.
7 Onze vaderen in Egypte Hebben al niet op uw wonderen gelet; En zonder aan uw talrijke gunsten te denken, Zich bij de Rode Zee tegen den Allerhoogste verzet!
Våre fäder uti Egypten ville icke förstå din under; de tänkte icke på dina stora godhet, och voro ohörige vid hafvet, nämliga röda hafvet.
8 Toch redde Hij hen om wille van zijn Naam, En om zijn almacht te tonen:
Men han halp dem för sitt Namns skull, så att han sina magt beviste.
9 Hij bedreigde de Rode Zee, ze liep droog, Hij leidde hen tussen de golven als door een uitgedroogd land.
Och han näpste röda hafvet, och det vardt torrt; och förde dem genom djupen, såsom genom ena öken;
10 Hij redde hen uit de hand van hun haters, Verloste hen uit de macht van hun vijand;
Och halp dem ifrå deras hand, som dem hatade, och förlossade dem ifrå fiendans hand.
11 De wateren spoelden over hun vijanden heen, En geen bleef er over!
Och vattnet fördränkte deras fiendar, så att icke en qvar blef.
12 Toen sloegen ze geloof aan zijn woorden, En zongen zijn lof.
Då trodde de uppå hans ord, och söngo hans lof.
13 Maar spoedig waren ze weer zijn werken vergeten, En wachtten zijn raadsbesluiten niet af;
Men de förgåto snarliga hans gerningar, och bidde intet efter hans råd.
14 Ze gaven zich in de woestijn aan hun gulzigheid over, En stelden God op de proef in de steppe.
Och de fingo lusta i öknene, och försökte Gud uti ödemarkene.
15 Hij schonk hun wat ze Hem vroegen, Maar Hij liet ze er spoedig van walgen.
Men han gaf dem deras bön, och sände dem nog, tilldess dem vämjade dervid.
16 Daarna werden ze in hun kamp afgunstig op Moses, En op Aäron, aan Jahweh gewijd.
Och de satte sig upp emot Mose i lägrena; emot Aaron, Herrans heliga.
17 Maar de aarde spleet open, zwolg Datan in, En bedolf de bent van Abiram;
Jorden öppnade sig, och uppsvalg Dathan, och öfvertäckte Abirams rota.
18 Vuur verbrandde hun aanhang, Vlammen verteerden de bozen!
Och eld vardt ibland deras rota upptänd; lågen uppbrände de ogudaktiga.
19 Dan maakten ze een kalf bij de Horeb, En wierpen zich voor een afgietsel neer;
De gjorde en kalf i Horeb, och tillbådo det gjutna belätet;
20 Ze verruilden hun Glorie Voor het beeld van een grasvretend rund.
Och förvandlade sina äro uti ens oxas liknelse, den gräs äter.
21 Ze vergaten God, hun Verlosser Die grote dingen in Egypte had gedaan,
De förgåto Gud sin Frälsare, som så stor ting uti Egypten gjort hade;
22 Wonderwerken in het land van Cham, Ontzaglijke daden bij de Rode Zee.
Vidunder i Hams land, och förskräckeliga gerningar i röda hafvet.
23 En zeker had Hij hun verdelging beslist, Als Moses, zijn geliefde, er niet was geweest; Maar deze stelde zich tegen Hem in de bres, Om Hem te weerhouden, hen in zijn toorn te vernielen.
Och han sade, att han ville förgöra dem, om Mose hans utkorade den plågan icke förtagit hade, och afvändt hans grymhet, att han icke platt skulle förderfva dem.
24 Later versmaadden ze het heerlijke land, En sloegen geen geloof aan zijn woord;
Och de föraktade det lustiga landet; de trodde icke hans ordom;
25 Ze begonnen in hun tenten te morren, En luisterden niet naar Jahweh’s stem.
Och knorrade i deras hyddom; de lydde intet Herrans röst.
26 Toen stak Hij zijn hand tegen hen op: Hij zou ze neerslaan in de woestijn,
Och han hof upp sina hand emot dem, att han skulle nederslå dem i öknene;
27 Hun zaad verstrooien onder de volken, Ze over vreemde landen verspreiden!
Och kasta deras säd ibland Hedningarna, och förströ dem i landen.
28 Dan weer koppelden ze zich aan Báal-Peor, En aten de offers van levenloze wezens;
Och de gåfvo sig till BaalPeor, och åto af de döda afgudars offer;
29 Ze tergden Hem door hun gedrag, Zodat er een slachting onder hen woedde.
Och förtörnade honom med sin verk; då kom ock en plåga ibland dem.
30 Toen trad Pinechas op, om de misdaad te wreken, En de slachting hield op;
Då trädde Pinehas fram, och förlikte sakena, och plågan vände åter.
31 Het werd hem tot verdienste gerekend, Van geslacht tot geslacht voor altijd.
Och det vardt honom räknadt till rättfärdighet, ifrå slägte till slägte, i evig tid.
32 Ook bij de wateren van Meriba hebben ze Hem getergd, En ging het Moses om hunnentwil slecht:
Och de förtörnade honom vid trätovattnet; och de plågade Mose illa.
33 Want ze hadden zijn stemming verbitterd, Zodat hem onbezonnen woorden ontsnapten.
Ty de bedröfvade honom hans hjerta, så att någor ord undföllo honom.
34 Ook verdelgden ze de volkeren niet, Zoals Jahweh het hun had bevolen;
De förgjorde ock icke de folk, som dock Herren dem budit hade;
35 Maar ze vermengden zich met de heidenen, En leerden hun gewoonten aan:
Utan de blandade sig ibland Hedningarna, och lärde deras verk;
36 Ze vereerden hun beelden, en die werden hun strik;
Och tjente deras afgudom; de kommo dem på förargelse.
37 Ze brachten hun zonen en dochters aan de goden ten offer;
Och de offrade sina söner, och sina döttrar djeflom;
38 Ze gingen onschuldig bloed vergieten, Het bloed van hun zonen en dochters; Ze offerden het aan de beelden van Kanaän, En het land werd door hun bloedschuld ontwijd.
Och utgöto oskyldigt blod, sina söners och döttrars blod, som de offrade Canaans afgudom; så att landet med blodskulder besmittadt vardt;
39 Zo bezoedelden ze zich door eigen maaksels, En dreven overspel met het werk hunner handen!
Och orenade sig med sinom gerningom, och hor bedrefvo med sin verk.
40 Toen werd Jahweh vergramd op zijn volk, En zijn erfdeel begon Hem te walgen:
Då förgrymmade sig Herrans vrede öfver sitt folk, och han fick en styggelse till sitt arf;
41 Hij leverde ze aan de heidenen uit, En hun haters werden hun meesters;
Och gaf dem uti Hedningars händer; så att öfver dem rådde de som dem hätske voro.
42 Ze werden verdrukt door hun vijand, Moesten bukken onder hun macht.
Och deras fiender plågade dem, och de vordo kufvade under deras händer.
43 En al bracht Hij hun telkens verlossing, Ze bleven in hun opstand volharden! Maar werden ze door hun misdaad vermorzeld,
Han förlossade dem ofta; men de förtörnade honom med sin verk, och vordo få för deras missgerningars skull.
44 Dan zag Hij neer op hun nood, zodra Hij hun smeken vernam;
Och han såg till deras nöd, då han deras klagan hörde;
45 Dan was Hij voor hen zijn verbond weer indachtig, Had deernis met hen naar zijn grote ontferming;
Och tänkte på sitt förbund, som han med dem gjort hade; och det ångrade honom efter hans stora godhet;
46 Dan liet Hij hen genade vinden, Bij die hen hadden weggevoerd.
Och lät dem komma till barmhertighet, för allom dem som dem fångat hade.
47 Ach, red ons Jahweh, onze God, En breng ons uit het land der heidenen samen: Opdat wij uw heilige Naam mogen danken, En uw heerlijkheid prijzen!
Hjelp oss, Herre vår Gud, och för oss tillhopa ut ifrå Hedningarna; att vi måge tacka ditt helga Namn, och begå ditt lof.
48 Gezegend zij Jahweh, Israëls God, van eeuwigheid tot eeuwigheid! Laat heel het volk het herhalen: Amen! Halleluja!
Lofvad vare Herren, Israels Gud, ifrån evighet i evighet; och allt folk säga: Amen. Halleluja.
