Job 6

1 Job antwoordde, en sprak:

Job svarade, och sade:

2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:

När man voge min jämmer, och lade allt mitt lidande på ena våg,

3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.

Så skulle det vara svårare, än sanden i hafvet; derföre är förgäfves hvad jag säger.

4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!

Förty dens Allsmägtigas pilar stå i mig, hvilkens grymhet utsuper allan min anda; och Guds förskräckelse äro ställd uppå mig.

5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?

Icke ropar vildåsnen, när han hafver gräs; ej heller oxen, då han hafver foder.

6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?

Kan man ock äta det som osaltadt är? Eller månn någor vilja smaka det hvita om äggeblomman?

7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!

Der min själ tillförene vämjade vid, det är nu min mat för värks skull.

8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;

O! att min bön måtte ske, och Gud gåfve mig det jag förhoppas;

9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.

Att Gud toge till att sönderslå mig, och låte sina hand sönderkrossa mig;

10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".

Så hade jag ändå tröst, och ville bedja i minom sjukdom, att han icke skonade mig; jag hafver dock icke nekat dens Heligas tal.

11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?

Hvad är min kraft, att jag skulle kunna härda ut? Och hvad är min ändalykt, att min själ skulle vara tålig?

12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?

Min kraft är dock icke af sten, ej är heller mitt kött af koppar.

13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?

Hafver jag dock ingenstäds hjelp; och ingen ting vill gå fram med mig.

14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!

Den der icke bevisar sinom nästa barmhertighet, han öfvergifver dens Allsmägtigas fruktan.

15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:

Mine bröder gå förakteliga framom mig, såsom en bäck; såsom en ström framom flyter.

16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;

Dock de som rädas för rimfrostet, öfver dem varder fallandes snö.

17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.

Den tid hetten tvingar dem, skola de försmäkta; och när det hett blifver, skola de förgås utaf sitt rum.

18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;

Deras väg går afsides bort; de vandra der intet vägadt är, och förgås.

19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:

De se uppå Thema vägar; på rika Arabiens stigar akta de.

20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.

Men de skola komma på skam, då det är aldrasäkrast; och skola skämma sig, då de deruppå komne äro.

21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!

Ty I ären nu komne till mig; och medan I sen jämmer, frukten I eder.

22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;

Hafver jag ock sagt: Bärer hit, och skänker mig af edro förmågo?

23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?

Och hjelper mig utu fiendans hand? Och förlosser mig utu tyranners händer?

24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!

Lärer mig, jag vill tiga; och det jag icke vet, det underviser mig.

25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!

Hvi straffen I rättfärdigt tal? Hvilken är ibland eder, som det straffa kan?

26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?

I sätten samman ord, allenast till att straffa, och gören med ordom ett förtvifladt mod.

27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?

I öfverfallen en fattigan faderlösan, och rycken edar nästa upp med rötter.

28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.

Dock, medan I hafven begynt, ser uppå mig, om jag varder beslagen med någon lögn för eder.

29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!

Svarer hvad som rätt är; min svar skola väl blifva rätt.

30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;

Hvad gäller, min tunga hafver icke orätt, och min mun föregifver icke ondt.