Job 37

1 Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.

Deraf förskräcker sig mitt hjerta, och bäfvar.

2 Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.

Hörer hans rösts skall, och det ljud som utaf hans mun går.

3 Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.

Han ser under alla himlar, och hans ljus skin uppå jordenes ändar.

4 Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.

Efter honom bullrar dundret, han dundrar med ett stort skall; och när hans dundrande hördt varder, kan man intet förhålla det.

5 Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!

Gud dundrar med sitt dunder grufveliga, och gör stor ting, och varder dock intet känd.

6 Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!

Han talar till snön, så är han straxt här på jordene, och till regnskuren, så är regnskuren der med magt.

7 Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;

Man förgömmer sig ibland alla menniskor, att folket skall känna hans verk.

8 Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.

Vilddjuret kryper uti skjul, och blifver i sitt rum.

9 Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;

Sunnanefter kommer väder, och nordanefter köld.

10 Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;

Af Guds anda kommer frost, och stort vatten, då han utgjuter.

11 Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.

De tjocke skyar skilja sig, att klart skall varda, och igenom molnet utbrister hans ljus.

12 Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:

Han vänder skyarna hvart han vill, att de skola göra allt det han bjuder dem på jordenes krets;

13 Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.

Ehvad det är öfver en slägt, eller öfver ett land, då man finner honom barmhertigan.

14 Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!

Akta deruppå, Job; statt och förnim Guds under.

15 Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;

Vetst du, när Gud låter detta komma öfver dem; och när han låter sina skyars ljus utgå?

16 Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?

Vetst du, huru skyarna utsprida sig; hvilka under de fullkomlige veta;

17 Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:

Att din kläder varm äro, då landet är stilla af sunnanväder?

18 Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?

Ja, du utbreder icke skyarna med honom, hvilke starke äro, och anseende såsom en grund.

19 Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!

Låt oss höra hvad vi skole säga honom; förty vi räcke icke intill honom för mörker.

20 Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?

Ho skall förtälja honom hvad jag talar? Om någor talar, han varder uppsluken.

21 Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:

Nu ser man icke ljuset, som inom skyn lyser; men när vädret blås, göres det klart.

22 En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:

Ifrå nordan kommer guld, den förskräckelige Gudi till lof;

23 Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!

Men den Allsmägtiga kunna de intet finna, den så stor är i magtene; ty han måste ingen räkenskap göra af sinom rätt och rättfärdigom sakom.

24 Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!

Derföre måste menniskorna frukta honom, och han fruktar inga visa.