Job 36

1 Vierde rede: mag de mens God ter verantwoording roepen? Elihoe vervolgde, en sprak:

Elihu talade ytterligare, och sade:

2 Heb nog een weinig geduld, en ik zal u onderrichten, Want er valt nog genoeg ten gunste van de Godheid te zeggen;

Töfva ännu litet, jag vill visa dig det; ty jag hafver ännu på Guds vägnar något säga.

3 Ik wil mijn kennis tot het uiterste voeren, Om mijn Schepper te rechtvaardigen.

Jag vill hemta mitt förstånd fjerranefter, och bevisa, att min skapare är rättvis.

4 Neen, mijn woorden liegen niet: Ge hebt met iemand te doen, die het eerlijk meent.

Mitt tal skall utan tvifvel intet falskt vara; mitt förstånd skall utan fel vara för dig.

5 Ja, God is groot: Hij veracht den rechtschapene niet;

Si, Gud förkastar icke de mägtiga; ty han är ock mägtig af hjertans kraft.

6 Machtig: Hij laat den boze niet leven! Hij verschaft aan de verdrukten hun recht,

Den ogudaktiga bevarar han icke; utan hjelper den arma till rätta.

7 Van de rechtvaardigen wendt Hij zijn ogen niet af; Hij zet ze bij koningen op de troon, Hoog plaatst Hij hun zetel voor eeuwig!

Han vänder icke sin ögon ifrå den rättfärdiga; och Konungarna låter han sitta på stolenom i evig tid, att de höge blifva.

8 Maar worden zij in boeien geklonken, In koorden van ellende gevangen,

Och om fångar ligga i bojor, och bundne med tåg jämmerliga,

9 Dan brengt Hij hun daardoor hun gedrag onder het oog, En hun zonden uit hoogmoed ontstaan;

Så gifver han dem tillkänna hvad de gjort hafva; och deras odygd, att de hafva brukat våld;

10 Zo opent Hij hun oor ter belering, En vermaant ze, zich van hun ongerechtigheid te bekeren.

Och öppnar dem örat till tuktan, och säger dem, att de skola omvända sig ifrå det orätt är.

11 Wanneer ze dan luisteren, en Hem weer dienen, Dan slijten ze hun dagen in geluk, Hun jaren in weelde;

Om de höra och tjena honom, så skola de i godom dagom gamle varda, och lefva med lust.

12 Maar wanneer ze niet willen horen, Dan gaan ze heen naar het graf, En komen om door onverstand.

Höra de icke, så skola de falla för svärd, och förgås förr än de varda det varse.

13 En de verstokten, die er toornig om worden, En niet smeken, als Hij ze bindt:

De skrymtare, när vreden kommer uppå dem, ropa de intet, när de fångne ligga;

14 Zij sterven al in hun jeugd, Hun leven vliedt heen in de jonge jaren.

Så skall deras själ dö med qval, och deras lif ibland bolare.

15 Hij redt dus den ellendige door zijn ellende, En opent zijn oor door zijn nood!

Men den arma skall han, hjelpa utu hans armod, och öppnar dem arma örat i bedröfvelsen.

16 Zo trekt Hij ook u uit de muil van ellende Inplaats daarvan zal het onbekrompen overvloed zijn, En het genot van een dis, met vette spijzen beladen.

Han skall taga dig utur ångestens vida mun, den ingen botten hafver, och ditt bord skall hafva ro, uppfyldt med allt godt.

17 Maar oordeelt gij geheel als een boze zijn gericht zal u treffen,

Men du gör de ogudaktigas sak godan, så att deras sak och rätt blifver behållen.

18 Pas dus op, dat de wrevel u geen straf komt brengen, Waarvan de grootste losprijs u niet zou ontslaan;

Se till, om icke otålighet hafver rört dig i qvalena; eller stora gåfvor icke hafva böjt dig.

19 Uw smeken tot Hem in de nood niets bereiken Al doet ge het ook uit al uw kracht.

Menar du, att din väldighet skall bestå kunna utan bedröfvelse; eller eljest någon starkhet eller förmåga?

20 Laat de dwaasheid u toch niet bedriegen Om u te verheffen met hen, die wijs willen zijn;

Du torf icke begära nattena till att öfverfalla menniskorna i deras rum.

21 Wacht u ervoor, u tot de zonde te wenden, Want hierdoor juist werdt gij door ellende bezocht!

Vakta dig, och vänd dig icke till det orätt är, såsom du för jämmers skull dig företagit hafver.

22 Zie, God is groot door zijn kracht: Wie is heerser als Hij?

Si, Gud är för hög i sine kraft; ho är en lagförare såsom han är?

23 Wie schrijft Hem zijn weg voor, Wie zegt: Gij handelt verkeerd?

Ho vill hemsöka öfver honom hans väg? Och ho vill säga till honom: Du gör orätt?

24 Denk er aan, dat ook gij zijn daden verheft, Die de stervelingen moeten bezingen,

Tänk uppå, att du intet vetst hans verk, såsom menniskorna sjunga.

25 Die iedere mens moet overwegen, Ieder mensenkind van verre beschouwt.

Ty alla menniskor se det, menniskorna se det fjerran.

26 Zie, God is groot: wij begrijpen Hem niet, Het getal van zijn jaren is zelfs niet te schatten!

Si, Gud är stor och okänd; hans åratal kan ingen utfråga.

27 Hij trekt uit de zee de druppels omhoog, Vervluchtigt de regen tot zijn nevel,

Han gör vattnet till små droppar, och drifver sina skyar samman till regn;

28 Die de wolken naar beneden doet stromen, En op alle mensen doet storten;

Så att skyarna flyta, och drypa fast uppå menniskorna.

29 Wie begrijpt de sprei van de wolken En de gedaante van zijn tent?

Då han tager sig före att skingra sina skyar, och tager sitt täckelse bort;

30 Zie, Hij spreidt zijn nevel uit over de zee, En houdt haar kolken bedekt.

Si, så utbreder han sitt ljus öfver dem, och öfvertäcker hafvet, dädan de komma.

31 Want daarmee spijst Hij de volken En geeft Hij voedsel in overvloed.

Ty dermed dömer han folket, och gifver dem mat tillfyllest.

32 In zijn handen verbergt Hij de bliksem, En zendt hem af op zijn doel;

Han håller händerna före, och betäcker ljuset, och bjuder thy, att det skall igenkomma.

33 Zijn strijdkreet kondigt Hem aan, Zijn woede ontketent de storm!

Om det samma förkunnar hans herde, och hans boskap om skyn.