Job 30

1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

Nu le de att mig, som yngre äro än jag; hvilkas fäder jag icke ville vårdat sätta ibland mins hjords hundar;

2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

Hvilkas förmågo jag för intet höll; de icke till ålders komma kunde;

3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

De som för hungers skull och bekymmer ensamme flydde in i öknena, nyliga förderfvade och elände vordne;

4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

De som nesslo uppryckte omkring buskarna, och enerötter var deras mat;

5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

Och då de dem uppryckte, fröjdades de deröfver såsom en tjuf.

6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

Vid de stygga bäcker bodde de, uti jordkulor och bergskrefvor;

7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

Emellan buskar ropade de, och ibland tistlar församlade de sig;

8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

De lösa och föraktada menniskors barn, de som ringast voro i landena.

9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

Nu är jag deras strängaspel vorden, och måste vara deras nymäre.

10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

De styggas vid mig, och draga sig långt ifrå mig; och spara icke att spotta för mitt ansigte.

11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

Ty han hafver spänt mina seno, och hafver ödmjukat mig; och lagt ett betsel i munnen uppå mig.

12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

På högra sidone, der jag grönskades, satte de sig upp emot mig; och stötte mina fötter bort, och gjorde en väg öfver mig, till att förderfva mig.

13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

De hafva förspillt mina stigar; det var dem så lätt att göra mig skada, att de ingen hjelp behöfde dertill.

14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

De äro inkomne såsom genom stora refvor, och äro utan ordan infallne;

15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

Förskräckelse hafver vändt sig emot mig, och såsom ett väder förföljt mina frihet, och såsom en löpande sky mina helso.

16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

Men nu utgjuter sig min själ öfver mig, och mine sorgedagar hafva fattat mig.

17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

Om nattena varda min ben allestäds igenomborrad; och de, som mig jaga, läggar sig intet till att sofva.

18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

Genom stora kraft varder jag margalunda klädd; och de begjorda mig dermed, såsom igenom min kjortels hufvudsmog.

19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

Man hafver trampat mig i träck, och aktat mig lika emot stoft och asko.

20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

Ropar jag till dig, så svarar du mig intet; går jag fram, så aktar du mig intet.

21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

Du äst mig förvänd till en grufveligan, och drager ditt hat till mig med dine hands starkhet.

22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

Du lyfter mig upp, och låter mig fara uppå vädrena, och försmälter mig krafteliga;

23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

Ty jag vet, du öfverantvardar mig dödenom; der är det hus, som allom lefvandom förelagdt är.

24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

Dock räcker han icke sina hand ut in i benhuset, och de varda ej ropande öfver sitt förderf.

25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

Jag gret ju uti den hårda tiden, och min själ varkunnade sig öfver den fattiga.

26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

Jag vänte det goda, och det onda kom; jag vänte ljuset, och mörkret kom.

27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

Mina inelfvor sjuda, och hålla intet upp; mig är uppåkommen sorgetid.

28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

Jag går bedröfvad, ändock jag på ingen vredgas; jag står upp i menighetene och ropar.

29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

Jag är drakars broder, och strutsfoglars stallbroder.

30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

Min hud öfver mig är svart vorden, och min ben är förtorkad af hetta.

31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!

Min harpa är vorden en klagan, och min pipa en gråt.