Job 29
1 Job vervolgde zijn rede, en sprak
Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:
2 Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,
Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.
3 Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;
Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;
4 Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!
Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;
5 Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;
Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;
6 Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;
Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;
7 Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:
Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;
8 Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,
Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;
9 Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.
Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;
10 De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;
Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.
11 Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!
Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.
12 Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;
Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.
13 Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;
Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.
14 Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.
Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.
15 Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;
Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.
16 Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.
Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.
17 Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.
Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.
18 Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;
Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.
19 Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;
Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.
20 Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!
Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.
21 Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;
De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.
22 Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.
Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.
23 Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.
De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.
24 Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.
Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.
25 Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.
När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.
