Prediker 10

1 Dode vliegen verpesten welriekende balsem; Zo verliest de edelste wijsheid door een weinig dwaasheid haar roem.

Onda flugor förderfva goda salvo; derföre är dårskap stundom bättre än vishet och ära.

2 Het hart van den wijze zit rechts, Het hart van den dwaze zit links.

Ty dens visas hjerta är på hans högra hand; men dens galnas hjerta är på hans venstra.

3 Welke weg de dwaas ook gaat, zijn verstand schiet te kort; Maar van iedereen zegt hij: Wat een dwaas!

Och ändå att den galne sjelf galen är i sin anslag, håller han likväl alla för galna.

4 Als de toorn van een vorst u bedreigt, Loop dan niet weg van uw post; Want kalmte brengt grote opwinding tot bedaren.

Derföre, om ens väldigs mans trug hafver framgång emot din vilja, så gif dig icke öfver; ty unddraga stillar mycket ondt.

5 Nog een ander kwaad zag ik onder de zon: Vergissingen door vorsten begaan.

Det är ännu en usel ting, som jag såg under solene, nämliga oförstånd, det ibland de väldiga allmänneligit är;

6 De dwaas wordt op hoge posten geplaatst, En vele aanzienlijken blijven ten achter;

Att en dåre sitter i stora värdighet, och de rike sitta nedre.

7 Dienstknechten zag ik te paard, En prinsen gingen als slaven te voet.

Jag såg tjenare på hästar, och Förstar gå till fots, såsom tjenare.

8 Wie een kuil graaft, valt er zelf in; Wie een muur doorbreekt, wordt door een slang gebeten.

Men den ena grop grafver, han skall sjelf falla deruti; och den en gård rifver, honom skall stinga en orm.

9 Wie stenen draagt, bezeert zich er aan; Wie hout klooft, loopt gevaar, zich te wonden.

Den der stenar bortvältar, han skall hafva der mödo med; den som ved klyfver, han varder sargad deraf.

10 Is het ijzer stomp geworden, En slijpt men de snede niet, Dan moet men zijn krachten verdubbelen; Zo biedt de wijsheid een voordeel.

Då ett jern slött varder, och mister skarphetena, så måste man med mödo hvässat igen; alltså följer ock visdom efter flit.

11 En als de slang bijt, omdat ze niet wordt bezworen, Heeft de slangenbezweerder geen nut van zijn kunde.

En lackare är icke bättre än en orm, som obesvoren stinger.

12 Aangenaam zijn woorden uit de mond van een wijze; Maar de lippen van een dwaas brengen hem verderf.

De ord, som gå af ens vis mans mun, äro täckelig; men ens dåras läppar uppsvälja honom.

13 Reeds het begin van zijn woorden is dwaasheid, En het einde ervan barre onzin;

Begynnelsen på hans ord är dårskap, och änden är skadelig galenskap.

14 Want de dwaas verspilt vele woorden. Niemand weet, wat de toekomst brengt; Want wie kan hem zeggen, wat er later komt?

En dåre hafver mång ord; ty menniskan vet icke hvad varit hafver; och ho vill säga henne, hvad efter henne komma skall?

15 De domme slooft zich af bij zijn werk, Omdat hij niet eens de weg naar de stad kent.

De dårars arbete varder dem svårt, efter man icke vet gå in i staden.

16 Wee u, land, als uw koning een kind is, En uw prinsen in de morgenstond slempen.

Ve dig, land, hvilkets Konung barn är, och hvilkets Förstar bittida äta.

17 Heil u, land, als uw koning een edelman is, En uw prinsen op tijd maaltijd houden, Stevig, maar zonder zich te bedrinken.

Väl är dig, land, hvilkets Konung ädla är, och hvilkets Förstar äta i rättom tid, till styrko, och icke till vällust.

18 Bij luiheid verzakken de balken, En het huis wordt lek door traagheid van handen.

Ty för lättjas skull förfalla bjelkarna, och för försummeliga händers skull varder huset drypande.

19 Om te genieten legt men maaltijden aan, En wijn vervrolijkt het leven; Voor geld is alles te krijgen.

Det våller, att de bereda bröd till vällust, och vinet måste glädja de lefvande, och penningen måste dem allt uträtta.

20 Vloek den koning zelfs niet op uw sponde, En scheld zelfs in uw slaapvertrek niet op den rijke; Want de vogels in de lucht kraaien het rond, En de fladderaars brengen het uit.

Banna icke Konungenom i ditt hjerta, och banna icke dem rika i dinom sängakammar; ty foglarna under himmelen föra dina röst, och de der vingar hafva, säga det efter.