Zəbur 142

1 Davudun məzmuru. Maskil. Mağarada olanda etdiyi dua. Rəbbə fəryad qoparıb haray salıram, Rəbbə yalvararaq haray salıram.

A maskil of David, while he was in the cave, a prayer. Loudly I cry to the Lord: to the Lord plead loudly for mercy,

2 Hüzuruna şikayətimi tökürəm, Qarşısında əziyyətimi söyləyirəm.

I pour my complaint before him, I tell my troubles to him.

3 Ruhdan düşəndə hansı yolda olduğumu bildin, Yolumda gizli tələ qurublar.

When my spirit is faint within me, my path is known to you. In the way I am wont to walk in, they have hidden a trap for me.

4 Sağıma bax, Özün gör, heç kim məni saymır, Pənah yerim yoxdur, Heç kim qayğıma qalmır.

I look to the right and the left; but not a friend have I. No place of refuge is left me, not a man to care for me.

5 Ya Rəbb, Sənə fəryad edərək dedim: «Pənahım Sənsən, Dirilər arasında Sən mənim nəsibimsən».

So I cry to you, O Lord: I say, ‘My refuge are you, all I have in the land of the living.’

6 Qulaq as fəryadıma, Nə qədər alçaldılmışam! Məni təqib edənlərdən qurtar, Çünki onlar məndən güclüdür.

Attend to my piercing cry, for very weak am I. Save me from those who pursue me, for they are too strong for me.

7 Canımı zindandan qurtar, Qoy isminə şükür edim! Onda salehlər məni əhatə edəcək, Çünki mənə comərdlik etdin!

Free me from prison, that I may give thanks to your name, for the righteous are patiently waiting till you show your bounty to me.