لُوقا 17

١ 1 وَقَالَ لِتَلَامِيذِهِ: «لَا يُمْكِنُ إِلَّا أَنْ تَأْتِيَ ٱلْعَثَرَاتُ، وَلَكِنْ وَيْلٌ لِلَّذِي تَأْتِي بِوَاسِطَتِهِ!

ଇତଃ ପରଂ ଯୀଶୁଃ ଶିଷ୍ୟାନ୍ ଉୱାଚ, ୱିଘ୍ନୈରୱଶ୍ୟମ୍ ଆଗନ୍ତୱ୍ୟଂ କିନ୍ତୁ ୱିଘ୍ନା ଯେନ ଘଟିଷ୍ୟନ୍ତେ ତସ୍ୟ ଦୁର୍ଗତି ର୍ଭୱିଷ୍ୟତି|

٢ 2 خَيْرٌ لَهُ لَوْ طُوِّقَ عُنُقُهُ بِحَجَرِ رَحًى وَطُرِحَ فِي ٱلْبَحْرِ، مِنْ أَنْ يُعْثِرَ أَحَدَ هَؤُلَاءِ ٱلصِّغَارِ.

ଏତେଷାଂ କ୍ଷୁଦ୍ରପ୍ରାଣିନାମ୍ ଏକସ୍ୟାପି ୱିଘ୍ନଜନନାତ୍ କଣ୍ଠବଦ୍ଧପେଷଣୀକସ୍ୟ ତସ୍ୟ ସାଗରାଗାଧଜଲେ ମଜ୍ଜନଂ ଭଦ୍ରଂ|

٣ 3 اِحْتَرِزُوا لِأَنْفُسِكُمْ. وَإِنْ أَخْطَأَ إِلَيْكَ أَخُوكَ فَوَبِّخْهُ، وَإِنْ تَابَ فَٱغْفِرْ لَهُ.

ଯୂଯଂ ସ୍ୱେଷୁ ସାୱଧାନାସ୍ତିଷ୍ଠତ; ତୱ ଭ୍ରାତା ଯଦି ତୱ କିଞ୍ଚିଦ୍ ଅପରାଧ୍ୟତି ତର୍ହି ତଂ ତର୍ଜଯ, ତେନ ଯଦି ମନଃ ପରିୱର୍ତ୍ତଯତି ତର୍ହି ତଂ କ୍ଷମସ୍ୱ|

٤ 4 وَإِنْ أَخْطَأَ إِلَيْكَ سَبْعَ مَرَّاتٍ فِي ٱلْيَوْمِ، وَرَجَعَ إِلَيْكَ سَبْعَ مَرَّاتٍ فِي ٱلْيَوْمِ قَائِلًا: أَنَا تَائِبٌ، فَٱغْفِرْ لَهُ».

ପୁନରେକଦିନମଧ୍ୟେ ଯଦି ସ ତୱ ସପ୍ତକୃତ୍ୱୋଽପରାଧ୍ୟତି କିନ୍ତୁ ସପ୍ତକୃତ୍ୱ ଆଗତ୍ୟ ମନଃ ପରିୱର୍ତ୍ୟ ମଯାପରାଦ୍ଧମ୍ ଇତି ୱଦତି ତର୍ହି ତଂ କ୍ଷମସ୍ୱ|

٥ 5 فَقَالَ ٱلرُّسُلُ لِلرَّبِّ: «زِدْ إِيمَانَنَا!».

ତଦା ପ୍ରେରିତାଃ ପ୍ରଭୁମ୍ ଅୱଦନ୍ ଅସ୍ମାକଂ ୱିଶ୍ୱାସଂ ୱର୍ଦ୍ଧଯ|

٦ 6 فَقَالَ ٱلرَّبُّ: «لَوْ كَانَ لَكُمْ إِيمَانٌ مِثْلُ حَبَّةِ خَرْدَلٍ، لَكُنْتُمْ تَقُولُونَ لِهَذِهِ ٱلْجُمَّيْزَةِ: ٱنْقَلِعِي وَٱنْغَرِسِي فِي ٱلْبَحْرِ فَتُطِيعُكُمْ.

ପ୍ରଭୁରୁୱାଚ, ଯଦି ଯୁଷ୍ମାକଂ ସର୍ଷପୈକପ୍ରମାଣୋ ୱିଶ୍ୱାସୋସ୍ତି ତର୍ହି ତ୍ୱଂ ସମୂଲମୁତ୍ପାଟିତୋ ଭୂତ୍ୱା ସମୁଦ୍ରେ ରୋପିତୋ ଭୱ କଥାଯାମ୍ ଏତସ୍ୟାମ୍ ଏତଦୁଡୁମ୍ବରାଯ କଥିତାଯାଂ ସ ଯୁଷ୍ମାକମାଜ୍ଞାୱହୋ ଭୱିଷ୍ୟତି|

٧ 7 «وَمَنْ مِنْكُمْ لَهُ عَبْدٌ يَحْرُثُ أَوْ يَرْعَى، يَقُولُ لَهُ إِذَا دَخَلَ مِنَ ٱلْحَقْلِ: تَقَدَّمْ سَرِيعًا وَٱتَّكِئْ.

ଅପରଂ ସ୍ୱଦାସେ ହଲଂ ୱାହଯିତ୍ୱା ୱା ପଶୂନ୍ ଚାରଯିତ୍ୱା କ୍ଷେତ୍ରାଦ୍ ଆଗତେ ସତି ତଂ ୱଦତି, ଏହି ଭୋକ୍ତୁମୁପୱିଶ, ଯୁଷ୍ମାକମ୍ ଏତାଦୃଶଃ କୋସ୍ତି?

٨ 8 بَلْ أَلَا يَقُولُ لَهُ: أَعْدِدْ مَا أَتَعَشَّى بِهِ، وَتَمَنْطَقْ وَٱخْدِمْنِي حَتَّى آكُلَ وَأَشْرَبَ، وَبَعْدَ ذَلِكَ تَأْكُلُ وَتَشْرَبُ أَنْتَ؟

ୱରଞ୍ଚ ପୂର୍ୱ୍ୱଂ ମମ ଖାଦ୍ୟମାସାଦ୍ୟ ଯାୱଦ୍ ଭୁଞ୍ଜେ ପିୱାମି ଚ ତାୱଦ୍ ବଦ୍ଧକଟିଃ ପରିଚର ପଶ୍ଚାତ୍ ତ୍ୱମପି ଭୋକ୍ଷ୍ୟସେ ପାସ୍ୟସି ଚ କଥାମୀଦୃଶୀଂ କିଂ ନ ୱକ୍ଷ୍ୟତି?

٩ 9 فَهَلْ لِذَلِكَ ٱلْعَبْدِ فَضْلٌ لِأَنَّهُ فَعَلَ مَا أُمِرَ بِهِ؟ لَا أَظُنُّ.

ତେନ ଦାସେନ ପ୍ରଭୋରାଜ୍ଞାନୁରୂପେ କର୍ମ୍ମଣି କୃତେ ପ୍ରଭୁଃ କିଂ ତସ୍ମିନ୍ ବାଧିତୋ ଜାତଃ? ନେତ୍ଥଂ ବୁଧ୍ୟତେ ମଯା|

١٠ 10 كَذَلِكَ أَنْتُمْ أَيْضًا، مَتَى فَعَلْتُمْ كُلَّ مَا أُمِرْتُمْ بِهِ فَقُولُوا: إِنَّنَا عَبِيدٌ بَطَّالُونَ، لِأَنَّنَا إِنَّمَا عَمِلْنَا مَا كَانَ يَجِبُ عَلَيْنَا».

ଇତ୍ଥଂ ନିରୂପିତେଷୁ ସର୍ୱ୍ୱକର୍ମ୍ମସୁ କୃତେଷୁ ସତ୍ମୁ ଯୂଯମପୀଦଂ ୱାକ୍ୟଂ ୱଦଥ, ୱଯମ୍ ଅନୁପକାରିଣୋ ଦାସା ଅସ୍ମାଭିର୍ୟଦ୍ୟତ୍କର୍ତ୍ତୱ୍ୟଂ ତନ୍ମାତ୍ରମେୱ କୃତଂ|

١١ 11 وَفِي ذَهَابِهِ إِلَى أُورُشَلِيمَ ٱجْتَازَ فِي وَسْطِ ٱلسَّامِرَةِ وَٱلْجَلِيلِ.

ସ ଯିରୂଶାଲମି ଯାତ୍ରାଂ କୁର୍ୱ୍ୱନ୍ ଶୋମିରୋଣ୍ଗାଲୀଲ୍ପ୍ରଦେଶମଧ୍ୟେନ ଗଚ୍ଛତି,

١٢ 12 وَفِيمَا هُوَ دَاخِلٌ إِلَى قَرْيَةٍ ٱسْتَقْبَلَهُ عَشَرَةُ رِجَالٍ بُرْصٍ، فَوَقَفُوا مِنْ بَعِيدٍ

ଏତର୍ହି କୁତ୍ରଚିଦ୍ ଗ୍ରାମେ ପ୍ରୱେଶମାତ୍ରେ ଦଶକୁଷ୍ଠିନସ୍ତଂ ସାକ୍ଷାତ୍ କୃତ୍ୱା

١٣ 13 وَرَفَعوُا صَوْتًا قَائِلِينَ: «يَا يَسُوعُ، يَا مُعَلِّمُ، ٱرْحَمْنَا!».

ଦୂରେ ତିଷ୍ଠନତ ଉଚ୍ଚୈ ର୍ୱକ୍ତୁମାରେଭିରେ, ହେ ପ୍ରଭୋ ଯୀଶୋ ଦଯସ୍ୱାସ୍ମାନ୍|

١٤ 14 فَنَظَرَ وَقَالَ لَهُمُ: «ٱذْهَبُوا وَأَرُوا أَنْفُسَكُمْ لِلْكَهَنَةِ». وَفِيمَا هُمْ مُنْطَلِقُونَ طَهَرُوا.

ତତଃ ସ ତାନ୍ ଦୃଷ୍ଟ୍ୱା ଜଗାଦ, ଯୂଯଂ ଯାଜକାନାଂ ସମୀପେ ସ୍ୱାନ୍ ଦର୍ଶଯତ, ତତସ୍ତେ ଗଚ୍ଛନ୍ତୋ ରୋଗାତ୍ ପରିଷ୍କୃତାଃ|

١٥ 15 فَوَاحِدٌ مِنْهُمْ لَمَّا رَأَى أَنَّهُ شُفِيَ، رَجَعَ يُمَجِّدُ ٱللهَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ،

ତଦା ତେଷାମେକଃ ସ୍ୱଂ ସ୍ୱସ୍ଥଂ ଦୃଷ୍ଟ୍ୱା ପ୍ରୋଚ୍ଚୈରୀଶ୍ୱରଂ ଧନ୍ୟଂ ୱଦନ୍ ୱ୍ୟାଘୁଟ୍ୟାଯାତୋ ଯୀଶୋ ର୍ଗୁଣାନନୁୱଦନ୍ ତଚ୍ଚରଣାଧୋଭୂମୌ ପପାତ;

١٦ 16 وَخَرَّ عَلَى وَجْهِهِ عِنْدَ رِجْلَيْهِ شَاكِرًا لَهُ، وَكَانَ سَامِرِيًّا.

ସ ଚାସୀତ୍ ଶୋମିରୋଣୀ|

١٧ 17 فَأجَابَ يَسُوعُ وَقَالَ: «أَلَيْسَ ٱلْعَشَرَةُ قَدْ طَهَرُوا؟ فَأَيْنَ ٱلتِّسْعَةُ؟

ତଦା ଯୀଶୁରୱଦତ୍, ଦଶଜନାଃ କିଂ ନ ପରିଷ୍କୃତାଃ? ତହ୍ୟନ୍ୟେ ନୱଜନାଃ କୁତ୍ର?

١٨ 18 أَلَمْ يُوجَدْ مَنْ يَرْجِعُ لِيُعْطِيَ مَجْدًا لِلهِ غَيْرُ هَذَا ٱلْغَرِيبِ ٱلْجِنْسِ؟».

ଈଶ୍ୱରଂ ଧନ୍ୟଂ ୱଦନ୍ତମ୍ ଏନଂ ୱିଦେଶିନଂ ୱିନା କୋପ୍ୟନ୍ୟୋ ନ ପ୍ରାପ୍ୟତ|

١٩ 19 ثُمَّ قَالَ لَهُ: «قُمْ وَٱمْضِ، إِيمَانُكَ خَلَّصَكَ».

ତଦା ସ ତମୁୱାଚ, ତ୍ୱମୁତ୍ଥାଯ ଯାହି ୱିଶ୍ୱାସସ୍ତେ ତ୍ୱାଂ ସ୍ୱସ୍ଥଂ କୃତୱାନ୍|

٢٠ 20 وَلَمَّا سَأَلَهُ ٱلْفَرِّيسِيُّونَ: «مَتَى يَأْتِي مَلَكُوتُ ٱللهِ؟». أَجَابَهُمْ وَقَالَ: «لَا يَأْتِي مَلَكُوتُ ٱللهِ بِمُرَاقَبَةٍ،

ଅଥ କଦେଶ୍ୱରସ୍ୟ ରାଜତ୍ୱଂ ଭୱିଷ୍ୟତୀତି ଫିରୂଶିଭିଃ ପୃଷ୍ଟେ ସ ପ୍ରତ୍ୟୁୱାଚ, ଈଶ୍ୱରସ୍ୟ ରାଜତ୍ୱମ୍ ଐଶ୍ୱର୍ୟ୍ୟଦର୍ଶନେନ ନ ଭୱିଷ୍ୟତି|

٢١ 21 وَلَا يَقُولُونَ: هُوَذَا هَهُنَا، أَوْ: هُوَذَا هُنَاكَ! لِأَنْ هَا مَلَكُوتُ ٱللهِ دَاخِلَكُمْ».

ଅତ ଏତସ୍ମିନ୍ ପଶ୍ୟ ତସ୍ମିନ୍ ୱା ପଶ୍ୟ, ଇତି ୱାକ୍ୟଂ ଲୋକା ୱକ୍ତୁଂ ନ ଶକ୍ଷ୍ୟନ୍ତି, ଈଶ୍ୱରସ୍ୟ ରାଜତ୍ୱଂ ଯୁଷ୍ମାକମ୍ ଅନ୍ତରେୱାସ୍ତେ|

٢٢ 22 وَقَالَ لِلتَّلَامِيذِ: «سَتَأْتِي أَيَّامٌ فِيهَا تَشْتَهُونَ أَنْ تَرَوْا يَوْمًا وَاحِدًا مِنْ أَيَّامِ ٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ وَلَا تَرَوْنَ.

ତତଃ ସ ଶିଷ୍ୟାନ୍ ଜଗାଦ, ଯଦା ଯୁଷ୍ମାଭି ର୍ମନୁଜସୁତସ୍ୟ ଦିନମେକଂ ଦ୍ରଷ୍ଟୁମ୍ ୱାଞ୍ଛିଷ୍ୟତେ କିନ୍ତୁ ନ ଦର୍ଶିଷ୍ୟତେ, ଈଦୃକ୍କାଲ ଆଯାତି|

٢٣ 23 وَيَقُولُونَ لَكُمْ: هُوَذَا هَهُنَا! أَوْ: هُوَذَا هُنَاكَ! لَا تَذْهَبُوا وَلَا تَتْبَعُوا،

ତଦାତ୍ର ପଶ୍ୟ ୱା ତତ୍ର ପଶ୍ୟେତି ୱାକ୍ୟଂ ଲୋକା ୱକ୍ଷ୍ୟନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତେଷାଂ ପଶ୍ଚାତ୍ ମା ଯାତ, ମାନୁଗଚ୍ଛତ ଚ|

٢٤ 24 لِأَنَّهُ كَمَا أَنَّ ٱلْبَرْقَ ٱلَّذِي يَبْرُقُ مِنْ نَاحِيَةٍ تَحْتَ ٱلسَّمَاءِ يُضِيءُ إِلَى نَاحِيَةٍ تَحْتَ ٱلسَّمَاءِ، كَذَلِكَ يَكُونُ أَيْضًا ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ فِي يَوْمِهِ.

ଯତସ୍ତଡିଦ୍ ଯଥାକାଶୈକଦିଶ୍ୟୁଦିଯ ତଦନ୍ୟାମପି ଦିଶଂ ୱ୍ୟାପ୍ୟ ପ୍ରକାଶତେ ତଦ୍ୱତ୍ ନିଜଦିନେ ମନୁଜସୂନୁଃ ପ୍ରକାଶିଷ୍ୟତେ|

٢٥ 25 وَلَكِنْ يَنْبَغِي أَوَّلًا أَنْ يَتَأَلَّمَ كَثِيرًا وَيُرْفَضَ مِنْ هَذَا ٱلْجِيلِ.

କିନ୍ତୁ ତତ୍ପୂର୍ୱ୍ୱଂ ତେନାନେକାନି ଦୁଃଖାନି ଭୋକ୍ତୱ୍ୟାନ୍ୟେତଦ୍ୱର୍ତ୍ତମାନଲୋକୈଶ୍ଚ ସୋଽୱଜ୍ଞାତୱ୍ୟଃ|

٢٦ 26 وَكَمَا كَانَ فِي أَيَّامِ نُوحٍ كَذَلِكَ يَكُونُ أَيْضًا فِي أَيَّامِ ٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ:

ନୋହସ୍ୟ ୱିଦ୍ୟମାନକାଲେ ଯଥାଭୱତ୍ ମନୁଷ୍ୟସୂନୋଃ କାଲେପି ତଥା ଭୱିଷ୍ୟତି|

٢٧ 27 كَانُوا يَأْكُلُونَ وَيَشْرَبُونَ، وَيُزَوِّجُونَ وَيَتَزَوَّجُونَ، إِلَى ٱلْيَوْمِ ٱلَّذِي فِيهِ دَخَلَ نُوحٌ ٱلْفُلْكَ، وَجَاءَ ٱلطُّوفَانُ وَأَهْلَكَ ٱلْجَمِيعَ.

ଯାୱତ୍କାଲଂ ନୋହୋ ମହାପୋତଂ ନାରୋହଦ୍ ଆପ୍ଲାୱିୱାର୍ୟ୍ୟେତ୍ୟ ସର୍ୱ୍ୱଂ ନାନାଶଯଚ୍ଚ ତାୱତ୍କାଲଂ ଯଥା ଲୋକା ଅଭୁଞ୍ଜତାପିୱନ୍ ୱ୍ୟୱହନ୍ ୱ୍ୟୱାହଯଂଶ୍ଚ;

٢٨ 28 كَذَلِكَ أَيْضًا كَمَا كَانَ فِي أَيَّامِ لُوطٍ: كَانُوا يَأْكُلُونَ وَيَشْرَبُونَ، وَيَشْتَرُونَ وَيَبِيعُونَ، وَيَغْرِسُونَ وَيَبْنُونَ.

ଇତ୍ଥଂ ଲୋଟୋ ୱର୍ତ୍ତମାନକାଲେପି ଯଥା ଲୋକା ଭୋଜନପାନକ୍ରଯୱିକ୍ରଯରୋପଣଗୃହନିର୍ମ୍ମାଣକର୍ମ୍ମସୁ ପ୍ରାୱର୍ତ୍ତନ୍ତ,

٢٩ 29 وَلَكِنَّ ٱلْيَوْمَ ٱلَّذِي فِيهِ خَرَجَ لُوطٌ مِنْ سَدُومَ، أَمْطَرَ نَارًا وَكِبْرِيتًا مِنَ ٱلسَّمَاءِ فَأَهْلَكَ ٱلْجَمِيعَ.

କିନ୍ତୁ ଯଦା ଲୋଟ୍ ସିଦୋମୋ ନିର୍ଜଗାମ ତଦା ନଭସଃ ସଗନ୍ଧକାଗ୍ନିୱୃଷ୍ଟି ର୍ଭୂତ୍ୱା ସର୍ୱ୍ୱଂ ୱ୍ୟନାଶଯତ୍

٣٠ 30 هَكَذَا يَكُونُ فِي ٱلْيَوْمِ ٱلَّذِي فِيهِ يُظْهَرُ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ.

ତଦ୍ୱନ୍ ମାନୱପୁତ୍ରପ୍ରକାଶଦିନେପି ଭୱିଷ୍ୟତି|

٣١ 31 فِي ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ مَنْ كَانَ عَلَى ٱلسَّطْحِ وَأَمْتِعَتُهُ فِي ٱلْبَيْتِ فَلَا يَنْزِلْ لِيَأْخُذَهَا، وَٱلَّذِي فِي ٱلْحَقْلِ كَذَلِكَ لَا يَرْجِعْ إِلَى ٱلْوَرَاءِ.

ତଦା ଯଦି କଶ୍ଚିଦ୍ ଗୃହୋପରି ତିଷ୍ଠତି ତର୍ହି ସ ଗୃହମଧ୍ୟାତ୍ କିମପି ଦ୍ରୱ୍ୟମାନେତୁମ୍ ଅୱରୁହ୍ୟ ନୈତୁ; ଯଶ୍ଚ କ୍ଷେତ୍ରେ ତିଷ୍ଠତି ସୋପି ୱ୍ୟାଘୁଟ୍ୟ ନାଯାତୁ|

٣٢ 32 اُذْكُرُوا ٱمْرَأَةَ لُوطٍ!

ଲୋଟଃ ପତ୍ନୀଂ ସ୍ମରତ|

٣٣ 33 مَنْ طَلَبَ أَنْ يُخَلِّصَ نَفْسَهُ يُهْلِكُهَا، وَمَنْ أَهْلَكَهَا يُحْيِيهَا.

ଯଃ ପ୍ରାଣାନ୍ ରକ୍ଷିତୁଂ ଚେଷ୍ଟିଷ୍ୟତେ ସ ପ୍ରାଣାନ୍ ହାରଯିଷ୍ୟତି ଯସ୍ତୁ ପ୍ରାଣାନ୍ ହାରଯିଷ୍ୟତି ସଏୱ ପ୍ରାଣାନ୍ ରକ୍ଷିଷ୍ୟତି|

٣٤ 34 أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ فِي تِلْكَ ٱللَّيْلَةِ يَكُونُ ٱثْنَانِ عَلَى فِرَاشٍ وَاحِدٍ، فَيُؤْخَذُ ٱلْوَاحِدُ وَيُتْرَكُ ٱلْآخَرُ.

ଯୁଷ୍ମାନହଂ ୱଚ୍ମି ତସ୍ୟାଂ ରାତ୍ରୌ ଶଯ୍ୟୈକଗତଯୋ ର୍ଲୋକଯୋରେକୋ ଧାରିଷ୍ୟତେ ପରସ୍ତ୍ୟକ୍ଷ୍ୟତେ|

٣٥ 35 تَكُونُ ٱثْنَتَانِ تَطْحَنَانِ مَعًا، فَتُؤْخَذُ ٱلْوَاحِدَةُ وَتُتْرَكُ ٱلْأُخْرَى.

ସ୍ତ୍ରିଯୌ ଯୁଗପତ୍ ପେଷଣୀଂ ୱ୍ୟାୱର୍ତ୍ତଯିଷ୍ୟତସ୍ତଯୋରେକା ଧାରିଷ୍ୟତେ ପରାତ୍ୟକ୍ଷ୍ୟତେ|

٣٦ 36 يَكُونُ ٱثْنَانِ فِي ٱلْحَقْلِ، فَيُؤْخَذُ ٱلْوَاحِدُ وَيُتْرَكُ ٱلْآخَرُ».

ପୁରୁଷୌ କ୍ଷେତ୍ରେ ସ୍ଥାସ୍ୟତସ୍ତଯୋରେକୋ ଧାରିଷ୍ୟତେ ପରସ୍ତ୍ୟକ୍ଷ୍ୟତେ|

٣٧ 37 فَأَجَابوا وَقَالُوا لَهُ: «أَيْنَ يَارَبُّ؟». فَقَالَ لَهُمْ: «حَيْثُ تَكُونُ ٱلْجُثَّةُ هُنَاكَ تَجْتَمِعُ ٱلنُّسُورُ».

ତଦା ତେ ପପ୍ରଚ୍ଛୁଃ, ହେ ପ୍ରଭୋ କୁତ୍ରେତ୍ଥଂ ଭୱିଷ୍ୟତି? ତତଃ ସ ଉୱାଚ, ଯତ୍ର ଶୱସ୍ତିଷ୍ଠତି ତତ୍ର ଗୃଧ୍ରା ମିଲନ୍ତି|