Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

Tañ’olon-tsaka e Bavele eo, ty nitoboha’ay naho nirovetse, t’ie nahatiahy i Tsiône.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

Amo sohihy añivo’eo ty nandradoradoa’ay o marovani’aio,

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Teo ty nihalalia’ o mpanese anaio sabo, naho nipaia’ o mpampisoañ’ anaio rebeke, ami’ty hoe: Isabò o sabo’ i Tsiôneo.

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Aa vaho akore ty hisaboentika ty sabo’ Iehovà an-tanen’ ambahiny atoy?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Naho haliñoko rehe ry Ierosalaime, le angao ho kombimba ty sirako havana.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

Adono hipitek’ ami’ty lañilañiko ty lelako, naho tsy mahatiahy azo raho, lehe tsy aonjoko ambone’ ze mahafale ahiko iaby t’Ierosalaime.

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Tiahio ry Iehovà ty kabò’o amo nte Edomeo tañ’andro’ Ierosalaime: Rotsaho! hoe iereo, akoromaho pak’amo mananta’eo!

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Ry anak-ampela’ i Bavele, harotsake rehe, haha ty hañavak’azo amy nañondroha’o ama’aio.

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Fale ty handrambe o anak’ajaja’oo, handretsake iareo an-damilamy eo.