Jobi 7
1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
Is there not a warfare to a mortal, upon earth? And, as the days of a hireling, are not his days?
2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
As, a bondman, panteth for the shadow, and as, a hireling, longeth for his wage,
3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
So, have I been made to inherit months of calamity, and, nights of weariness, have been appointed me.
4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
As soon as I lie down, I say, When shall I arise? yet he lengtheneth out the evening, and I am wearied with tossings until the breeze of twilight.
5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
My flesh is clothed with worms and a coating of dust, My skin, hath hardened, and then run afresh:
6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
My days, are swifter than a weaver’s shuttle, and they are spent, without hope.
7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
Remember thou, that, a wind, is my life, not again shall mine eye see blessing:
8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
Nor shall see me—the eye that used to behold me, Thine eyes, are upon me, and I am not.
9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
A cloud faileth, and is gone, So, he that descendeth to hades, shall not come up: (Sheol h7585)
10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
He shall not return again to his house, and his own place shall be acquainted with him no more.
11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
I also, cannot restrain my mouth, —I must speak, in the anguish of my spirit, I must find utterance, in the bitterness of my soul.
12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
Am, I, a sea, or a sea-monster, —That thou shouldst set over me a watch?
13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
When I say, My bed shall comfort me, my couch shall help to carry my complaint,
14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
Then thou scarest me with dreams, and, by visions, dost thou terrify me:
15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
So that my soul chooseth strangling, Death, rather than [these] my bones!
16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
I am wasted away, Not, to times age-abiding, can I live, Let me alone, for, a breath, are my days.
17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
What is a mortal, that thou shouldst nurture him? Or that thou shouldst fix upon him thy mind?
18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
That thou shouldst inspect him morning by morning, moment by moment, shouldst test him?
19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
How long wilt thou not look away from me? Wilt thou not let me alone, till I can swallow my spittle?
20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
I have sinned, What can I do for thee, thou watcher of men? Wherefore hast thou set me as thine object of attack, or have I become, unto thee, a burden?
21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
And why wilt thou not remove my transgression, and take away mine iniquity? For, now, in the dust, should I lie down, and thou shouldst seek me diligently, and I should not be.
