Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Тогава теманецът Елифаз проговаряйки рече:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Ако започнем да ти говорим, ще ти дотегне ли? Но кой може се въздържа да не говори?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Ето, ти си научил мнозина, И немощни ръце си укрепил.

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

Твоите думи са заякчили колебаещия, И отслабнали колене си укрепил.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

А сега това дойде на тебе, и ти е дотегнало; Допира те, и смутил си се.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

В страха ти от Бога не е ли твоето упование, И в правотата на пътищата ти твоята надежда?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Спомни си, моля, кой някога е погивал невинен, Или где са били изтребени праведните.

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

До колко съм аз видял, ония, които орат беззаконие, И сеят нечестие, това и жънат.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Изтребват се от дишането на Бога, И от духането на ноздрите Му погиват.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Ревът на лъва и гласът на свирепия лъв замират, И зъбите на младите лъвове се изкъртват.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Лъвът загива от нямане лов, И малките на лъвицата се разпръсват.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Тайно достига до мене едно нещо, И ухото ми долови един шепот от него:

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

Всред мислите от нощните видения, Когато дълбок сън напада човеците,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Ужас ме обзе, и трепет, И разтърси всичките ми кости;

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Тогава дух премина пред мене; Космите на тялото ми настръхнаха;

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Той застана, но не можах да позная образа му; Призрак се яви пред очите ми; В тишина чух тоя глас:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

Ще бъде ли смъртен човек праведен пред Бога? Ще бъде ли човека чист пред Създателя си?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Ето, Той не се доверява на слугите Си, И на ангелите Си намира недостатък,

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

Колко повече в ония, които живеят в къщи от кал. Чиято основа е в пръстта, И които се смазват като че ли са молци!

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Между заранта и вечерта се събират, Без да усети някой загубват се за винаги.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Величието, което е в тях, не се ли премахва? Умират и то без мъдрост.