Jobi 3
1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.
След това Иов отвори устата си та прокле деня си.
2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:
Иов, проговаряйки, рече:
3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.
Да погине денят, в който се родих, И нощта, в която се каза, роди се мъжко.
4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!
Да бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!
Тъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!
Тъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.
Ето, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.
Да я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,
Да изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.
Защото не затвори вратата на майчината ми утроба, И не скри скръбта от очите ми.
11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?
Защо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?
Защо ме приеха коленете? И защо съсците, за да суча?
13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,
Защото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,
Заедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.
Или с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?
Или, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.
Там нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.
Заедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.
Там са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,
Защо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;
Които копнеят за смъртта, и нямат я, Ако и да копнеят за нея повече отколкото за скрити съкровища,
22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?
Които се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?
Защо се дава видело на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.
Защото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.
Защото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.
Не бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
