Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek ide.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és csak nézel reám!

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben és kiáltozom.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Bőröm feketülten hámlik le rólam, és csontom elég a hőség miatt.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.