Jobi 3
1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.
Lè l fini, Job te ouvri bouch li e te modi jou li te fèt la.
2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:
Job te di:
3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.
“Kite jou ke m te dwe fèt la peri, ak nwit ki te anonse ‘se yon gason ki fèt la.’
4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!
Ke jou sa a kapab vin fènwa nèt. Pa kite Bondye anwo a pran swen li, ni limyè vin klere sou li.
5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!
Kite fènwa avèk gwo tenèb reklame li. Kite fènwa jou sa a modi li.
6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!
Selon nwit sa a, kite tenèb sezi li. Kite li pa gen rejwisans nan jou ane a. Kite li pa antre nan chif ki konte mwa yo.
7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.
Koute byen, kite nwit sa a rete esteril. Pa kite okenn kri lajwa antre ladann.
8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.
Kite sila ki konn modi jou yo modi jou sa a, sila ki prè pou fè Levyatan leve kò l.
9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,
Kite zetwal lannwit li yo vin etenn. Kite li espere limyè, men pa twouve l. E kite li pa wè maten vin parèt,
10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.
akoz li pa t fèmen ouvèti vant manman m, ni kache twoub devan zye m.
11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?
“Poukisa mwen pa t mouri lè m te fèt? Sòti nan vant li e mouri la menm?
12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?
Poukisa jenou yo te resevwa m, e poukisa tete a, pou m ta pran?
13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,
Paske koulye a mwen t ap gen tan kouche pou m jwenn lapè; mwen t ap dòmi depi lè sa a e mwen t ap twouve repo,
14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,
ansanm ak wa ak konseye latè ki te rebati ansyen mazi yo pou kont yo;
15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.
oswa avèk prens ki te gen lò yo, ki t ap plen lakay yo ak ajan;
16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?
Oswa kon yon fòs kouch ki kache, mwen pa t ap egziste, kon yon pitit ki pa t janm wè limyè.
17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.
La, mechan yo sispann fè laraj, e la moun fatige yo jwenn repo.
18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.
Prizonye yo alèz ansanm. Yo p ap tande vwa a sipèvizè a.
19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.
Ni piti, ni gran yo la. E esklav la lib de mèt li.
20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,
“Poukisa limyè bay a sila ki soufri a, e lavi a nanm anmè a,
21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;
ki anvi wè lanmò, men nanpwen, e fouye plis pou twouve li pase trezò kache,
22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?
ki rejwi anpil e fè lwanj lè yo rive nan tonbo a?
23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?
Poukisa limyè bay a yon nonm ak chemen an kache a, ke Bondye te jennen tout kote a?
24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.
Paske soupi mwen yo parèt menm moman manje a rive devan ze m. Epi kri mwen yo vide tankou dlo.
25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.
Paske sa m krent lan te vini sou mwen. Sa ke m pa vle wè a te tonbe sou mwen.
26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.
Mwen pa alèz, ni mwen pa anpè. Mwen pa jwenn repo, ni m pa kal, men se boulvèsman ki vin parèt.”
