Jobi 3

1 Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.

After this Job opened his mouth, and cursed his day,

2 Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:

And he said:

3 “Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.

Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said: A man child is conceived.

4 Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!

Let that day be turned into darkness, let not God regard it from above, and let not the light shine upon it.

5 E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!

Let darkness, and the shadow of death cover it, let a mist overspread it, and let it be wrapped up in bitterness.

6 Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!

Let a darksome whirlwind seize upon that night, let it not be counted in the days of the year, nor numbered in the months.

7 Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.

Let that night be solitary, and not worthy of praise.

8 E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.

Let them curse it who curse the day. who are ready to raise up a leviathan:

9 U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,

Let the stars be darkened with the mist thereof: let it expect light and not see it, nor the rising of the dawning of the day:

10 sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.

Because it shut not up the doors of the womb that bore me, nor took away evils from my eyes.

11 Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?

Why did I not die in the womb, why did I not perish when I came out of the belly?

12 Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?

Why received upon the knees? why suckled at the breasts?

13 Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,

For now I should have been asleep and still, and should have rest in my sleep.

14 bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,

With kings and consuls of the earth, who build themselves solitudes:

15 ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.

Or with princes, that possess gold, and All their houses with silver:

16 Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?

Or as a hidden untimely birth I should not be, or as they that being conceived have not seen the light.

17 Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.

There the wicked cease from tumult, and there the wearied in strength are at rest.

18 Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.

And they sometime bound together without disquiet, have not heard the voice of the oppressor.

19 Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.

The small and great are there, and the servant is free from his master.

20 Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,

Why is light given to him that is in misery, and life to them that are in bitterness of soul?

21 të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;

That look for death, and it cometh not, as they that dig for a treasure:

22 gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?

And they rejoice exceedingly when they have found the grave.

23 Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?

To a man whose way is hidden, and God hath surrounded him with darkness?

24 Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.

Before I eat I sigh: and as overflowing waters, so is my roaring:

25 Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.

For the fear which I feared hath come upon me: and that which I was afraid of, hath befallen me.

26 Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.

Have I not dissembled? have I not kept silence? have I not been quiet? and indignation is come upon me.