Jobi 17
1 “Fryma ime u copëtua, ditët po më shuhen, varri po më pret.
Mi aliento está corrompido, mis días son cortados, y me está aparejado el sepulcro.
2 A nuk jam i rrethuar nga njerëz që më përqeshin. Syri im ndalet mbi fyerjet e tyre.
Ya no hay conmigo sino escarnecedores, en cuyas amarguras se detienen mis ojos.
3 Më jep, pra, një peng pranë teje, përndryshe kush do të më shtrëngonte dorën si garant?
Pon ahora, dame fianzas contigo; ¿quién tocará ahora mi mano?
4 Nga që i ke penguar mendjet e tyre të kuptojnë, prandaj nuk do t’i bësh të triumfojnë.
Porque a éstos has tú escondido su corazón de entendimiento; por tanto, no los ensalzarás.
5 Kush i tradhton miqtë deri sa t’i grabisë, ka për t’i parë më pak sytë e fëmijëve të tij.
El que denuncia lisonjas a su prójimo, los ojos de sus hijos desfallezcan.
6 Por unë prej tij jam bërë gazi i popujve dhe jam katandisur në një njeri të cilin e pështyjnë në fytyrë.
El me ha puesto por parábola de pueblos, y delante de ellos he sido como tamboril.
7 Syri më erret për shkak të dhembjes dhe tërë gjymtyrët e mia nuk janë veçse hije.
Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, y todos mis pensamientos han sido como sombra.
8 Njerëzit e drejtë habiten nga kjo, dhe i pafajmi ngrihet kundër të pabesit.
Los rectos se maravillarán de esto, y el inocente se despertará contra el hipócrita.
9 Megjithatë i drejti mbetet i lidhur fort me rrugën e tij, dhe ai që i ka duart e pastra fortësohet gjithnjë e më tepër.
El justo retendrá su carrera, y el limpio de manos aumentará la fuerza.
10 Sa për ju të gjithë, kthehuni, ejani, pra, sepse midis jush nuk po gjej asnjë njeri të urtë.
Pero volved todos vosotros, y venid ahora, que no hallaré entre vosotros sabio.
11 Ditët e mia shkuan dhe planet e mia u prishën, pikërisht ato dëshira që unë ushqeja në zemër.
Mis días se pasaron, y mis pensamientos fueron arrancados, los designios de mi corazón.
12 Ata e ndërrojnë natën në ditë, “drita është afër”, thonë, për shkak të errësirës.
Me pusieron la noche por día, y la luz se acorta delante de las tinieblas.
13 Në rast se e pres Sheolin si shtëpinë time në rast se e shtrij shtrojen time në terr, (Sheol h7585)
Si yo espero, el sepulcro es mi casa; en las tinieblas hice mi cama. (Sheol h7585)
14 në rast se i them vendvarrit: “Ti je ati im”, dhe krimbave: “Jeni nëna ime dhe motra ime”,
A la huesa tengo dicho: Mi padre eres tú; a los gusanos: Mi madre y mi hermano.
15 ku është, pra, shpresa ime? Kush mund të dallojë ndonjë shpresë për mua?
¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? Y mi esperanza ¿quién la verá?
