Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

“Tedio de vida tiene mi alma, daré libre curso a mis quejas; hablaré con la amargura de mi alma.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Diré a Dios: «No me condenes»; dime por qué contiendes conmigo.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Te parece acaso bien oprimirme, desechar la obra de tus manos, y favorecer los designios de los malvados?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

¿Tienes Tú ojos de carne, y miradas como miradas de hombre?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

¿Son tus días como los días de los mortales, y tus años como los años humanos,

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

para que vayas inquiriendo mi culpa y buscando mi pecado,

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

aunque sabes que no soy malo, y que nadie puede librarme de tu mano?

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Tus manos me han plasmado y me han hecho todo entero ¿y ahora quieres destruirme?

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Recuerda que me formaste como barro, y ahora me reduces a polvo.

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

¿No me vaciaste como leche, y cual queso me cuajaste?

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

De piel y de carne me revestiste, y me tejiste de huesos y nervios;

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

vida y favores me has concedido, y tu protección me ha conservado la vida.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Mas lo guardaste en tu corazón; bien sé que esto era tu designio.

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Si peco, Tú me observas; y no me perdonarás mi culpa.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Si hago mal, ¡ay de mí! y si soy inocente ni aun así puedo alzar mi cabeza, harto como estoy de oprobio y viendo mi miseria.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Y si la alzo, me das caza como león, repites contra mí tus terrores;

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

renuevas tus pruebas contra mí, y acrecientas conmigo tu saña, me atacan cada vez nuevos ejércitos (de males).

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

¿Por qué me sacaste del seno materno? Estaría ahora muerto, sin que ojo alguno me hubiera visto.

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Sería como si nunca hubiese existido, llevado del seno materno al sepulcro.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

¿No son pocos mis días? Que Él me deje pues, y que se retire de mí para que pueda alegrarme un poco,

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

antes que me vaya, para no volver, a la tierra de tiniebla y de sombra de muerte,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

tierra de tiniebla, parecida a densísima lobreguez, sombra de muerte, sin orden alguno, cuya luz es semejante a espesas tinieblas.”