Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

A minha alma tem tédio à minha vida: darei livre curso à minha queixa, falarei na amargura da minha alma.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Direi a Deus: Não me condenes: faze-me saber porque contendes comigo.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Parece-te bem que me oprimas? que rejeites o trabalho das tuas mãos? e resplandeças sobre o conselho dos ímpios?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Tens tu porventura olhos de carne? vês tu como vê o homem?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

São os teus dias como os dias do homem? Ou são os teus anos como os anos de um homem,

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

Para te informares da minha iniquidade, e averiguares o meu pecado?

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

Bem sabes tu que eu não sou ímpio: todavia ninguém há que me livre da tua mão.

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

As tuas mãos me fizeram e me formaram todo em roda; contudo me consomes.

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Peço-te que te lembres de que como barro me formaste e me farás tornar em pó.

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Porventura não me vasaste como leite, e como queijo me não coalhaste?

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

De pele e carne me vestiste, e com ossos e nervos me ligaste.

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Vida e beneficência me fizeste: e o teu cuidado guardou o meu espírito.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Porém estas coisas as ocultaste no teu coração: bem sei eu que isto esteve contigo.

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Se eu pecar, tu me observas; e da minha iniquidade não me escusarás.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Se for ímpio, ai de mim! e se for justo, não levantarei a minha cabeça: farto estou de afronta; e olho para a minha miséria.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Porque se vai crescendo; tu me caças como a um leão feroz: tornas-te, e fazes maravilhas contra mim.

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

Tu renovas contra mim as tuas testemunhas, e multiplicas contra mim a tua ira; revezes e combate estão comigo.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Por que pois me tiraste da madre? Ah se então dera o espírito, e olhos nenhuns me vissem!

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Que tivera sido como se nunca fôra: e desde o ventre fôra levado à sepultura!

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Porventura não são poucos os meus dias? cessa pois, e deixa-me, para que por um pouco eu tome alento;

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

Antes que vá e de onde nunca torne, à terra da escuridão e da sombra da morte;

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

Terra escuríssima, como a mesma escuridão, terra da sombra, da morte e sem ordem alguma e onde a luz é como a escuridão.