2 i Samuelit 22
1 Davidi i drejtoi Zotit fjalët e këtij kantiku ditën që Zoti e çliroi nga duart e të gjithë armiqve të tij dhe nga dora e Saulit. Ai tha:
David kvad denne sang for Herren den dag da Herren hadde utfridd ham av alle hans fienders hånd og av Sauls hånd.
2 “Zoti është fortesa ime, kalaja ime dhe çlirimtari im,
Og han sa: Herren er min klippe og min festning og min redder,
3 Perëndia im, shkëmbi në të cilin strehohem, mburoja ime, fuqia e shpëtimit tim, strehimi im i lartë, streha ime. O shpëtimtari im, ti më shpëton nga dhuna!
min klippefaste Gud, som jeg setter min lit til, mitt skjold og min frelses horn, min borg og min tilflukt, min frelser; fra vold frelser du mig.
4 Unë i kërkoj ndihmë Zotit që meriton të lavdërohet, dhe kështu më shpëtoi nga duart e armiqve të mi.
Jeg påkaller den Høilovede, Herren, og blir frelst fra mine fiender.
5 Valët e vdekjes më kishin rrethuar dhe përrenjtë e shkatërrimit më kishin tmerruar.
Dødens bølger omspente mig, fordervelsens strømmer forferdet mig.
Dødsrikets rep omgav mig, dødens snarer overfalt mig. (Sheol h7585)
7 Në ankthin tim i kërkova ndihmë Zotit dhe i klitha Perëndisë tim. Ai e dëgjoi zërin tim nga tempulli ku ndodhej dhe klithma ime arriti në veshët e tij.
I min trengsel påkalte jeg Herren, og jeg ropte til min Gud; han hørte fra sitt tempel min røst, og mitt skrik kom for hans ører.
8 Atëherë toka u trondit dhe u drodh, themelet e qiejve u lëkundën dhe u shkundën, sepse ai ishte tërë zemërim.
Da rystet og bevet jorden, himmelens grunnvoller skalv, og de rystet; for hans vrede var optendt.
9 Një tym ngjitej nga fejzat e hundës së tij dhe një zjarr përvëlues i dilte nga goja; prej tij dilnin thëngjij.
Det steg røk op av hans nese, og fortærende ild fra hans munn; glør brente ut av ham.
10 Ai i uli qiejtë dhe zbriti me një mjegull të dendur poshtë këmbëve të tij.
Og han bøide himmelen og steg ned, og det var mørke under hans føtter.
11 Ai rrinte kaluar mbi një kerubin, fluturonte dhe dukej mbi flatrat e erës.
Og han fór på kjeruber og fløi, og han lot sig se på vindens vinger.
12 Si shatorre rreth vetes kishte vënë terrin, errësirën e ujërave dhe retë e dendura të qiellit.
Og han gjorde mørke til skjul rundt omkring sig, vannmasser, tykke skyer.
13 Nga shkëlqimi që i priste dilnin thëngjij.
Frem av glansen foran ham brente gloende kull.
14 Zoti gjëmoi në qiejt dhe Më i Larti bëri të dëgjohet zëri i tij.
Herren tordnet fra himmelen, den Høieste lot sin røst høre.
15 Hodhi shigjeta dhe shpërndau armiqtë, hodhi shigjetat e tij dhe i shpërndau.
Og han utsendte piler og spredte dem omkring - lyn og forvirret dem.
16 Atëherë doli shtrati i detit dhe themelet e botës u zbuluan, me qortimin e Zotit, me erën që shfrynë, fejzat e hundës së tij.
Da kom havets strømmer til syne; jordens grunnvoller blev avdekket ved Herrens trusel, for hans neses åndepust.
17 Ai nga lart shtriu dorën dhe më kapi, më nxori nga ujërat e mëdha.
Han rakte sin hånd ut fra det høie, han grep mig; han drog mig op av store vann.
18 Më çliroi nga armiku im i fuqishëm dhe nga ata që më urrenin, sepse ishin më të fortë se unë
Han fridde mig ut fra min sterke fiende, fra mine avindsmenn; for de var mig for mektige.
19 Ata ishin ngritur kundër meje ditën e mjerimit tim, por Zoti qe përkrahësi im,
De overfalt mig på min motgangs dag; men Herren blev min støtte.
20 ai më çoi larg tyre; ai më shpëtoi sepse i pëlqej.
Og han førte mig ut i fritt rum; han frelste mig, for han hadde behag i mig.
21 Zoti më ka shpërblyer simbas së drejtës sime dhe më ka dhënë simbas pastërtisë së duarve të mia,
Herren gjengjeldte mig efter min rettferdighet, han betalte mig efter mine henders renhet.
22 sepse kam ndjekur rrugët e Zotit dhe nuk jam larguar pabesisht nga Perëndia im.
For jeg tok vare på Herrens veier og vek ikke i ondskap fra min Gud;
23 Sepse kam mbajtur para vetes të gjitha ligjet e tij dhe nuk jam larguar nga statutet e tij.
for alle hans lover hadde jeg for øie, og fra hans bud vek jeg ikke,
24 Kam qenë i ndershëm me të dhe i jam ruajtur paudhësisë.
og jeg var ulastelig for ham og voktet mig vel for min synd.
25 Prandaj Zoti më ka dhënë simbas së drejtës sime, simbas pastërtisë sime përpara syve të tij.
Og Herren gjengjeldte mig efter min rettferdighet, efter min renhet for hans øine.
26 Ti tregohesh i mëshirshëm me njeriun e përshpirtshëm dhe i drejtë me njeriun e drejtë;
Mot den fromme viser du dig from, mot den rettvise stridsmann viser du dig rettvis,
27 ti tregohesh i pastër me njeriun e pastër dhe dinak me njeriun e çoroditur.
mot den rene viser du dig ren, mot den forvendte viser du dig vrang.
28 Ti shpëton njerëzit e hidhëruar, por shikimi yt ndalet mbi kryelartët për t’i ulur.
Elendige folk frelser du, men dine øine er mot de overmodige; dem fornedrer du.
29 Po, ti je drita ime, o Zot; Zoti ndriçon terrin tim.
For du er mitt lys, Herre, og Herren opklarer mitt mørke.
30 Me ty mund të sulmoj një grup, me Perëndinë tim mund të kapërcej një mur.
For ved dig stormer jeg løs på fiendeskarer, ved min Gud springer jeg over murer.
31 Rruga e Zotit është e përsosur; fjala e Zotit është purifikuar me zjarrin. Ai është mburoja e të gjithë atyre që kanë shpresë tek ai.
Gud, hans vei er fullkommen; Herrens ord er rent, han er et skjold for alle dem som setter sin lit til ham.
32 Në fakt kush është Perëndi përveç Zotit? Dhe kush është Kalaja përveç Perëndisë tonë?
For hvem er Gud foruten Herren, og hvem er en klippe foruten vår Gud?
33 Zoti është kalaja ime e fuqishme, ai e bën të përsosur rrugën time.
Gud, han er mitt sterke vern og leder den ulastelige på hans vei.
34 Ai i bën këmbët e mia si ato të drerit dhe më bën të mbahem mirë në vendet e mia të larta.
Han gir ham føtter likesom hindene og stiller mig på mine høider.
35 Ai i mëson duart e mia për betejë dhe krahët e mia mund të tendosin një hark prej bronzi.
Han oplærer mine hender til krig, så mine armer spenner kobberbuen.
36 Ti më ke dhënë edhe mburojën e shpëtimit tënd dhe mirësia jote më ka bërë të madh.
Og du gir mig din frelse til skjold, og din mildhet gjør mig stor.
37 Ti i ke zgjedhur hapat e mia dhe këmbët e mia nuk kanë ngurruar në këtë rast.
Du gjør rummet vidt for mine skritt under mig, og mine ankler vakler ikke.
38 Unë i kam ndjekur armiqtë e mi dhe i kam shkatërruar, nuk jam kthyer prapa para se t’i shfarosja.
Jeg vil forfølge mine fiender og ødelegge dem, og jeg vender ikke tilbake før jeg har gjort ende på dem.
39 I kam shkatërruar dhe shtypur, dhe ata nuk kanë mundur më të ngrihen kundër meje; ata kanë rënë nën këmbët e mia.
Jeg gjør ende på dem og knuser dem, så de ikke kan reise sig; de faller under mine føtter.
40 Ti më ke dhënë forcë në betejë, dhe bëre që të më përulen ata që ngriheshin kundër meje;
Og du omgjorder mig med kraft til krig, du bøier mine motstandere under mig.
41 bëre që të më kthenin kurrizin armiqtë e mi përpara meje, dhe unë zhduka ata që më urrenin.
Og mine fiender lar du vende mig ryggen, mine avindsmenn utrydder jeg.
42 Ata shikuan, por nuk pati njeri që t’i shpëtonte; i klithën Zotit, por ai nuk iu përgjigj atyre.
De ser sig om, men der er ingen frelser - efter Herren, men han svarer dem ikke.
43 Unë i thërmova si pluhuri i tokës, i copëtova dhe i shkela si balta e rrugëve.
Og jeg knuser dem som jordens støv; jeg sønderknuser dem, tramper dem ned som søle på gatene.
44 Ti më ke çliruar nga mosmarrëveshjet e popullit tim, më ke ruajtur si udhëheqës i kombeve; një popull që nuk e njihja më ka shërbyer.
Og du redder mig fra mitt folks kamper, du bevarer mig til å være hode for hedninger; folkeferd som jeg ikke kjenner, tjener mig.
45 Bijtë e të huajve më nënshtrohen mua; sa më dëgjojnë, më binden.
Fremmede kryper for mig; bare de hører om mig, blir de mig lydige.
46 Bijtë e të huajve kanë humbur guximin, kanë dalë duke u dridhur nga fortesat e tyre.
Fremmede visner bort og går bevende ut av sine borger.
47 Rroftë Zoti! Qoftë e bekuar Fortesa ime! U lartësoftë në qiell Perëndia, Fortesa e shpëtimit tim!
Herren lever, og priset er min klippe, og ophøiet er min frelses klippefaste Gud,
48 Éshtë Perëndia që hakmerret për mua, që më nënshtron popujt,
den Gud som gir mig hevn og legger folkeferd under mig,
49 dhe më liron nga armiqtë e mi. Ti më larton mbi ata që ngrihen kundër meje dhe më çliron nga njeriu i furishëm.
og som fører mig ut fra mine fiender; over mine motstandere ophøier du mig, fra voldsmannen redder du mig.
50 Prandaj, o Zot, do të të kremtoj midis kombeve dhe do të këndojë lavdinë e emrit tënd.
Derfor vil jeg prise dig, Herre, blandt hedningene og lovsynge ditt navn.
51 Lirime të mëdha i siguron mbretit të tij, sillet dashamirës me të vajosurin, me Davidin dhe me pasardhësit e tij përjetë”.
Han gjør frelsen stor for sin konge, og han gjør miskunnhet mot sin salvede, mot David og mot hans ætt til evig tid.
