πρόσ-κομμα, -τος, τό (προσκόπτω), [in LXX: Exo.23:33 34:12 (מוֹקֵשׁ), Isa.8:14 (נֶגֶף), Jdth.8:22, Sir.17:25, al;] (a)
a stumble, stumbling: λίθος προσκόμματος (= נֶגֶף אֶבֶן, Isa, l.with), figuratively, Rom.9:32-33, 1Pe.2:8 " (LXX); (b)
= προσκοπή, an occasion of stumbling, a stumbling-block: metaphorically, Rom.14:13, 20, 1Co.8:9 (Plut.).
SYN.: σκάνδαλον (cf. Cremer, 752 f.) (
AS)